Dia de los muertos

Er liggen weer slangen op de weg. Daardoor weet ik dat de dag van de doden er aankomt.

Vandaag is het Todos los Santos hier in Spanje, of zoals ze in Mexico zeggen ‘Dia de los muertos.’ Alle winkels zijn dicht en alle kerkhoven zijn open. Ook hier in Montefrio zijn er vandaag meer levenden dan doden bij het kerkhofje op de berg tegenover ons. Het is een dag om je doden te bezoeken, graven schoon te maken, met elkaar te eten en het leven te vieren.

Mijn lieve doden

En terwijl ik slalom om een kronkelende slang te ontwijken die over de weg schiet, denk ik aan mijn eigen doden. Dat zijn er niet zoveel gelukkig. Mijn lieve grootje. Laura, buurmeisje for ever. Wim, voor wiens dochter ik ooit een olifantenboek schreef omdat die twee allebei zo van olifanten hielden. Bert, die voor eeuwig 49 gebleven is (en wat vond ik dat toen oud). En er is mijn oudste neef natuurlijk, die toen hij stierf even oud was als mijn oudste dochter nu. Het went nooit. Ik mis hem bij elk familiefeestje, verwacht hem altijd achterin de auto te zien zitten bij zijn ouders. Ja, er gaan ook weken voorbij dat ik niet aan hem denk, maar vandaag is hij weer springlevend, mijn lieve Jeroen. Ik was zo trots op hem, nee ik bén trots op hem. Kijk, hier was hij samen met zijn vader, net geboren: