Kokindjes voor de pieten

Er waren windstoten van 80 kilometer per uur. Dat is eng in de stad maar enger nog in the middle of nowhere.

Het had iets onheilspellends, dat gierende geluid, er vloog  van alles door het donker. Af en toe knalde er een raam of een deur open en dan gilden de meisjes.

Mama beer

Maar ons huis stond stevig als een rots en in de haard brandde het vuur hoog en warm. We keken naar de dvd van Het kleine huis waar Laura en Mary ingesloten zaten in een hutje terwijl buiten een sneeuwstorm woedde. Ze hadden ook vuur en ma ging hiinkelspelletjes met ze doen tegen de kou. Pa ging jagen en kwam terug met een hert. Wat waren ze blij dat hij weer veilig en warm thuis was!
Ondertussen zat ik als mama beer in haar hol met al haar berenkindertjes. Ik maakte Nederlandse thee en theebiskwietjes en later zongen we ‘Hoor de wind waait’  bij de schoentjes voor de andere open haard waar geen vuur in brandde want dat zou niet kunnen met de pieten. Dunya schreef een briefje dat ze in plaats van een wortel (‘dat paard is in Nederland hoor mama’) deze keer kokindjes had neergelegd voor de pieten ‘want die zullen jullie wel missen hier in Spanje’.
‘s Nachts lag ik nog lang en alert te luisteren naar hoe het hek van de patio open en dicht knalde.

De volgende ochtend was alles extreem kalm. Maar dat was weer een ander liedje.