Mensenkennis

Ik vind dat ik buitengewoon veel mensenkennis heb. Soms. (lees verder)

De hippe tandarts die mij redde

Laatst dacht ik ineens terug aan mijn hippe Amsterdamse tandarts. Wat was ik blij met haar. Niks griezelig en viezig – zoals dat vaak is met tandartsen-  maar een beeldschone vrouw in een beeldschoon grachtenpandje, ik nam indertijd de dure parkeerkosten graag voor lief. Want mijn hippe tandarts redde mij. Na jaren van onwetendheid, openbaarde ze dat mijn tanden ernstig verwaarloosd waren. Er was ook iets ernstigs… ik weet niet meer precies, maar ze moest elke drie maanden een ingewikkelde behandeling uitvoeren onder zware verdoving. Bakken vol tijd heeft me dat gekost en geld… Maar nee, op je tanden mag je niet bezuinigen natuurlijk. En passant bleekte ze mijn tanden en zette kroontjes op mijn dracula-snijtandjes. Ik voelde me een filmster, een geredde filmster.
Mijn tandarts was woedend toen ik vertelde dat ik op wereldreis zou gaan. ‘Met jouw gebit is dat echt onmogelijk.’  En zelfs zei ze: ‘Zonder de juiste behandeling verlies je binnen één jaar al je tanden.’
We zijn inmiddels acht jaar verder. In Afrika ben ik één keer naar een hippe collega-tandarts geweest, in Kaapstad. ‘Bleech, panoramical pictures, mouthwash?’ En in Spanje haastte ik mij  natuurlijk naar de dorpstandarts. ‘Ik heb namelijk een soort tandenprobleem…’  Ik wist eigenlijk niet eens precies wát. De tandarts – griezelig en viezig- maakte een paar foto’s en vond niks bijzonders, en dat duurt tot aan de dag van vandaag. Als ik één keer per jaar naar hem toe ga is het veel.

De vieze gymleraar waar je niks aan hebt

Allebei mijn dochters hebben hem als mentor gehad: de sportleraar die vooral heel erg dol is op zichzelf. Eindeloos duurden de oudergesprekjes met hem en na afloop was ik niks wijzer geworden over mijn dochters. Wel wist ik hoe de gymleraar zelf in het leven stond: wat hij belangrijk vond (sporten, sportief zijn) en hoe dol de kinderen op hem waren, volgens hem dan. De helft van het eindcijfer voor gym bestond uit theorie en ik heb tot aan de dag van van vandaag diep medelijden met mijn dochters als ik ze weer eens in de weer zie met de taaie, totaal oninteressante lappen stof over bijvoorbeeld ‘het belang van warming up’  – en dat dan vervat in een uit je hoofd te leren definitie van tien eindeloze zinnen. En tot overmaat van ramp is deze sportleraar -oud en lelijk- ook nog eens net iets teveel gefixeerd op de leukste jonge meiden. Echt zo’n man die je zo snel mogelijk uit je leven wilt wissen.
Tot gisteren. Een vriend van mijn dochter kreeg midden op het schoolplein en totaal onverwacht een epileptische aanval. Totale paniek natuurlijk, mijn dochter stond ernaast en heeft er best een klein traumaatje van opgelopen. Zelfs de leraren wisten niet wat te doen.
Behalve de sportleraar. Vanuit de verte kwam hij aanstormen, greep de jongen die inmiddels op de grond was geklapt, draaide hem op zijn zij en liet zijn eigen vingers tot bloedens toe stukbijten in zijn pogingen de jongen niet te laten stikken in zijn eigen tong. Hoewel het centro de salud schuin  tegenover de school ligt duurde het volgens mijn dochter eindeloos voor de ambulance kwam. Toen ze er eindelijk waren, verklaarden ze dat de gymleraar die jongens leven had gered.