Swingend Montefrio

Dit is mijn middelste dochter. Vorige week had ze nog gitaarles in de zon.

Ik heb nou wel genoeg opgesomd wat er niet is in Montefrio (bioscopen, boeken, niet-Spaans eten, boetiekjes, kunst, sowieso de dynamiek van een stad…)
Maar er zijn ook dingen wél en mijn dochter snapt dat.

Panters

Voor pianoles moet je naar Granada, maar gitaar kun je hier leren spelen als de beste en mijn dochter doet dat.  En ze danst nu al jaren bij de lokale flamencogroep onder leiding van een piepkleine zigeunerin (die zweert dat ze geen zigeunerin is).  Ze treden regelmatig op en oefenen dan dagenlang. Super professioneel en stoer.
Verder is er twee keer per jaar de feeërieke danstent op de kermis En een pop up disco naast de schoolboekenwinkel; komende zaterdag weer. Al dagen zijn mijn dochter en haar vriendinnen in de weer met wat ze aan gaan trekken, de allerhoogste hakjes, kortste jurkjes, rokjes, ze sturen elkaar alvast foto’s.  Pink Panters, zo heet het vriendinnengroepje, al jaren. Hun logo is een witte diamant en ze zijn van plan die binnenkort als een tattoo te laten zetten.

Mijn dochter snapt dus alles van Montefrio; andersom begrijpt ze niet waarom we straks in Amsterdam gaan wonen. ‘Jouw geluk is mijn ongeluk,’  zegt ze tegen mij. Ik tel af en zij telt terug.
Dat is voor ons allebei af en toe best een zware dobber.