Zachte Luna

(srcoll down for english translation)
Het buitenleven is wreed. Hoeveel dieren hebben we inmiddels begraven? Zoveel meer dan in mijn hele stadsleven daarvoor. Vandaag een monumentje voor Luna.

Luna is gered van een gemene Spaanse eigenaar, zoals er zoveel zijn hier in Spanje. Paarden worden behandeld als oud vuil, met zwepen geslagen, met puntige sporen bereden. Dat heeft Luna’s karakter niet aangetast, integendeel. Op Luna leren alle kinderen rijden omdat ze zo lief is. Nooit zal ze er plotseling vandoor gaan, zelfs haar lippen zijn zacht als ze een klokhuis opeet vanuit je hand. Luna staat bij Liz, de paardenbuurvrouw die haar droom heeft waargemaakt: haar eigen paarden, haar eigen manege. Dat is net zo zwaar als het fijn is. Zeker in de wintermaanden zijn de kosten altijd hoger dan de baten. En het is onvoorstelbaar hard werken, die paarden: elke ochtend vroeg op, sjouwen met balen hooi en watertanks (geen waterleiding) en dan nog de zorgen, de dure veearts kind aan huis.

Koliek

Een paard gaat meestal dood aan een koliek. Dat komt, weet ik inmiddels, ze kunnen niet overgeven. Een paard met een koliek moet lopen, mag niet gaan liggen.
Luna was oud en koortsig, haar maag was al leeggepompt, maar ze zag er nog steeds ongelukkig uit. Alleen als de kinderen haar buik aaiden, kon ze rustig blijven staan. Of het was haar keuze om dan stil te staan, ze was zelfs als zieke nog vriendelijk en welwillend. Ze legde haar neus tegen Dunya’s wang, vlijde haar flank tegen de snikkende Chaia.
Liz was helemaal alleen met het paard, haar man voor werk in het buitenland. Ze heeft twee dagen en 1 nacht gelopen en gelopen met Luna. En toen konden ze niet meer. Allebei niet. Toen heeft Liz haar naar haar lievelingsweitje gebracht met veel zacht zand. Daar is Luna gaan liggen en daar is ze dood gegaan.

En nu is de wereld een beetje minder zacht geworden.

Translation

Country life is cruel. How many animals have we burried already? So much more then in all those years in the city. Today I’m erecting a little monument for sweet, soft Luna.

Luna was saved from a mean Spanish owner, like there are so many here in Spain. Horses are treated like dirt, being hit with whips and tortured with pointed spurs. This has not affected Luna’s character. On the contrary. Luna is the horse that all the children are learning to ride on, because she is so sweet. She will never run off all of a sudden and even her lips are soft when she’s eating an apple core from your hand.
Luna lives with Liz, our horse neighbour who made her dream come true: having her own horses and riding school. That is about as hard as it is great. Especially in winter the costs outweigh the benefits. It’s incredibly hard work: getting up very early every morning, carrying bales of hay and water tanks (many times the well is dry), and all the worrying, the expensive veterinarian almost one of the family.

Horses often die of a colic. That’s because, so I am told, a horse cannot vommit. A horse with a colic has to walk, is not allowed to lie down.
Luna was old and feverish. They had emptied her stomach, but she still looked very unhappy. Only when the children petted her belly, she could stand still. Or she would just because even when she was ill, she still was friendly and benevolent. She put her nose against Dunya’s cheek, nestled her flank against a crying Chaia.
Liz was all on her own with the horse, her husband abroad for work. She walked Luna for two days and one night. And then they were utterly exhausted, both of them. They just couldn’t go on. Then Liz brought Luna to her favoutrite litltle meadow which has nice soft sand.
There Luna lay down and there she died.

And now the world has become a little less soft.