Zonder zoekmachines

‘Mama, weet je wat het ‘deep web’ is? Dat is dat deel van het internet waar je niet bij komt met gewone zoekmachines, het beslaat 99 procent van het totale internet.’

Je kunt er huurmoordenaars vinden maar ook het supersaaie intranet van een willekeurig bedrijf. Mijn dochter heeft een nerdy vriend die toegang heeft tot het deep web en volgens haar ziet het er heel rommelig uit: geen opmaak, lange lappen tekst. Geen zoekmachines dus.

Alive inside

Ik vind het vooral zo fascinerend omdat het me doet denken aan het menselijk brein. Vooral bij dementerende mensen zie je hoe makkelijk je kunt verdwijnen in die andere 99 procent. En hoe je er soms ook ineens weer uit terug gezogen kunt worden, even. Door muziek bijvoorbeeld. Op het IDFA draait op dit moment de film Alive Inside, maar ruim een jaar gelden rouleerde er ook al een film over hoe totaal in zichzelf geraakte bejaarden ineens opbloeiden als ze werden geconfronteerd met dierbare en belangrijke muziek uit hun leven.
Muziek is dus krachtiger dan woorden, dan beelden. Ergens opent het een achterdeur naar schijnbaar vergeten herinneringen, haalt het je even terug naar de veilige wereld van de zoekmachines.

Afgronden

‘Zou je op het deep web gaan als je wist hoe het moest?’ vraagt mijn dochter. Maar nee, ik ben nogal bang voor afgronden.
Dementie vind ik al doodeng sinds ik als puber Hersenschimmen las. Maar mocht ik daar ooit komen, dan hoop ik dat iemand Moulin rouge voor me draait, de hele soundtrack, om me eraan te herinneren dat het leven uitbundig is (of was). Of September van Earth Wind and Fire, een lied dat ten sterkste verweven is met momenten en tijden dat er van alles voor het eerst gebeurde.
Het werkt nu al. Als ik mezelf moet geruststellen is er bijvoorbeeld altijd het adagio uit het klarinetconcert van Mozart. Ik heb dat denk ik wel honderd keer in mijn leven stiekem geneuried. Als ik met zweethandjes enge trajecten moest rijden, of vlak voor een belangrijke presentatie. Het was de muziek die ik als klein meisje hoorde in mijn bed. Mijn vader speelde klarinet en terwijl hij opnieuw en opnieuw dat adagio instudeerde (het lukte niet erg, er was ook veel gevloek tussendoor), viel ik veilig in slaap.