Eurydice

Ik ben hier eerder geweest, maar nog niet eerder zo lang. Meestal ren ik snel weg zonder om te kijken, net als Orpheus uit de Onderwereld. Dat kan nu niet, deze keer is mijn last te zwaar. Het is kil hier, en ook eenzaam.

Het Kerkhof der Vergeten Boeken, noemt de Spaanse schrijver Carlos Ruiz Zafón het. Daar liggen alle boeken die vergeten zijn, niet worden gelezen. Je ontkomt er niet aan als schrijver, soms moet je eerlijk toegeven dat een verhaal of een boek niet levensvatbaar is. Ik zei het al, ik ben er eerder geweest.

Fail harder

Ik weet nog steeds niet precies wat er deze keer mis ging. Volgens mijn uitgever heb ik me verslikt in het onderwerp: te groot, te persoonlijk.
Dat weiger ik te geloven. Honderd jaar eenzaamheid is toch ook gelukt? Hoe persoonlijker, hoe beter, lijkt me. En ik denk ook graag groot.
Feit is dat ik ruim twee jaar onafgebroken dag in dag uit aan dit boek werkte en zeker drie keer opnieuw ben begonnen. Ik ben ervoor op reis geweest, heb er vrienden, familie en meelezers tot waanzin mee gedreven. You try, you fail; you try again, you fail harder – dat was een beetje mijn motto geworden. Ook niet onbelangrijk: ik heb er een beurs voor gekregen.
Maar ik, die nooit opgeeft, nooit te beroerd om hard te werken of om keiharde kritiek te incasseren,  ik sluit dit manuscript nu voorgoed.

Mijn uitgever gelooft in reïncarnatie, die zegt: ‘Je zult niet de eerst schrijver zijn die een  project in de kast stopt om er later, vaak in een andere vorm, weer mee verder te gaan.’ En ook: ‘Probeer het te zien als een stap in een misschien wel levenslang proces.’
Daar kan ik me op dit moment niets bij voorstellen. Vandaag begraaf ik mijn boek en niets of niemand kan me troosten.