Happy diver

Mijn man komt weer boven water. Letterlijk. Hij heeft drie weken geleefd tussen de roggen en de walvishaaien, helemaal aan de andere kant van de wereld. En daarna stapte hij in vier vliegtuigen en nu is hij weer op de berg.

Dunya introduceert mij op de volgende charmante wijze: ‘Mama had een depressie en ging van alles kopen: schoenen en een gouden vest en nog meer goud en zilver. En ze krijste heel hard tegen mij en Chaia terwijl we gewoon aan het stoeien waren. Aan wiens kant sta jij?’

Deep blue

Ilco is zen genoeg om dit loyaliteitsdingetje handig op te lossen. Dat was ook precies de bedoeling van dat duiken. Als ik niet zo graag terug wilde naar Amsterdam, runde hij nu misschien wel een duikschool in Brazilië. En na het meer dan harde werken voor MasterPeace, is dat dus precies wat hem weer op krachten brengt: the deep blue.
Als ikzelf ga snorkelen met een walvishaai, heb ik – hoe indrukwekkend ook – het na een halfuurtje wel gezien. Ilco daarentegen blijft onder water tot de laatste lucht uit zijn fles is, tot alle anderen allang weer in de boot zitten. En het is ongelooflijk maar waar: alle zeedieren komen ook altijd met hem spelen. Schildpadden, zeehonden, en zeker dolfijnen. Ik heb het gezien. Ilco is zelf ook een soort dolfijn, de zee is zijn domein.

Maar goed, nu is hij weer hier, en voor mij heeft hij een schelpenketting meegenomen. Terwijl we hém cadeautjes moeten geven, want vandaag is hij jarig. 51 alweer, ongelooflijk. Misschien is het de zee die hem zo jeugdig houdt, een soort natuurlijk crème de la Mer. Jaloersmakend is het zeker en dan is hij ook nog zo bruin. En zen dus. Hou dat vast!
Happy birthday happy diver, this one’s for you.