Met sardinenblikjes op reis

‘De mijne heet Patrick,’  zegt Chaia. Hij is oud en vormeloos en hij valt de hele tijd om, maar ze wil hem voor geen ander ruilen. Die van Bloem is kreupel maar ‘maakt me zo blij want hij herinnert me aan de mooie zomer in Parijs. Ikzelf ben toen aan nummer drie, nog helemaal brand new.

Ooit leefden we met het hele gezin uit ‘drie koffers en twee tassen.’ Daar zat ons hele leven in en toen we de grote rode tas verloren waren we nog lang overstuur.
De eerste jaren in Spanje had ik nog mijn koffer uit Istanbul. Daarmee voelde ik me erg vrouw van de wereld op al mijn tripjes vanuit Spanje.
Zo dribbelde ik een keer met dat koffertje gewichtig heen en weer voor de gate op Malaga Airport. Wat kijken alle mensen toch naar me, dacht ik, ze vinden me natuurlijk oneindig veel stoerder dan al die pensionadas die maar zwijgend zitten te gluren.
Totdat iemand mij op de arm tikte en achter me wees. De rits van mijn koffer was ontploft en achter mij was een behoorlijk lang spoor van sokken, onderbroekjes en miniflesjes parfum ontstaan. Met de koffer als een baby in mijn armen ben ik snel het vliegtuig in geglipt.

Laf

Op Schiphol meteen een nieuwe gekocht, een groene, en dat koffertje is jaren met mij op pad gegaan. Toen die uiteindelijk ook ontplofte, was ik zo overstuur dat ik hem laf heb achtergelaten bij een vriend met het verzoek of hij hem voor me weg wilde gooien. Ik kon het zelf niet.
Maar nu heb ik  een extra mooie met afbeeldingen van sardineblikjes erop. En die koffer heeft vandaag zijn langste reis ooit gemaakt: hij staat nu naast me in de zwoele nachtwarmte van Bali, mijn transatlantische vriendje, nog helemaal mooi
De Parijse koffer van Bloem daarentegen heeft een wiel verloren onderweg – en die pijn voelen wij ook een beetje zelf.

Volgende keer Baliverhalen!