Virgen de la Sierra

Ik rijd met de Landrover door de Spaanse bergen.

Het is nog vroeg, de zon is warm maar de lucht tintelkoud. Over de grond dwarrelen lichte rookflarden waar de ijzel condenseert, het lijkt het decor voor een of andere magische film. Ik klim en daal, cirkel langs de olijfbomen. De enige andere auto die ik tegenkom in veertig minuten  is een vrachtwagentje met de tekst Virgen de la Sierra erop.

Inzicht

In het huisje van de Landrover heb ik een een oude Coldplay-cd opstaan en komt de verwarming heel langzaam op gang. Buiten zie je af en toe groepjes olijfplukkers grote zwarte netten onder de bomen uitspreiden. Ze dragen mutsen en handschoenen. In tegenstelling tot de druivenpluk gebeurt het oogsten van de olijven altijd in het natste, koudste seizoen.
Dan verrijzen om de hoek ineens de majestueuze Sierra Nevada, ze zijn weer royaal bepoedersuikerd met sneeuw.
Ik ben nooit echt een bergmeisje geworden, maar nu zie ik alles even glashelder – als de schilletjes van een enorme Spaanse ui die je stukje voor stukje afpelt. Het magische landschap dat als je je ogen een beetje dichtknijpt lijkt op de zee, de harde werkers hier of waar ook ter wereld. Alles is tijdloos en oneindig. Alles is overal.
En ik rijd er heel hard doorheen met mijn autootje.