Chaos

‘Mam, doe even mee aan de moderniteit.‘

Gelukkig heb ik puberdochters en een hippe man. Dus heb ik een (door hen afgedankte) iphone, ingesteld voor bejaarden door mijn oudste dochter. En krijg ik enorm op mijn kop als ik bij app-jes verkeerde emoticons zet of ‘ok’ zeg. ‘Heel onaardig mam, dan skip je me uit het gesprek.’

34 onduidelijke briefjes

‘Nu moet je ook je agenda erop zetten.’
Ja, ik heb nog steeds een papieren agenda. Met allemaal losse blaadjes erin, nooit zin om dat uit te zoeken. Zo heb ik op mijn piepkleine bureautje ook zes notitieboekjes liggen (allemaal in gebruik) en een slordige stapel onduidelijke briefjes en bonnetjes.
In mijn portemonnee zwerven ook altijd van dat soort briefjes, op dit moment (even tellen) 23, dat valt mee. Los in mijn tas graaf ik daarentegen 34 papiertjes op, varierend van onduidelijke Spaanse belastingaanslagen die ik altijd nog eens moet checken, tot bankafschriften, oude boodschappenlijsten en briefjes met heel erg belangrijke schrijfaantekeningen. Twee onontbeerlijke opschrijfboekjes. O ja, en een zijvak met dingen die ik al héél lang moet uitzoeken. Ik zie daar in de gauwigheid oude boardingpassen tussen, een busticket naar Malaga van juni 2013, diverse facturen, iets over de schoolreis van mijn dochter en een brandbrief over waterpokkenvaccinaties (o ja, shit).

Varkentje

‘Heb je dan geen archief?’ Mijn man probeert orde te scheppen in de groeiende stroom mails rond het opstarten van de herberg. Het bureaublad op mijn macje is echter minstens zo erg als mijn echte bureau, er staan ook altijd zeker acht dingen tegelijk open. Maar dat is het gekke: hoe meer van dit soort chaos, hoe rustiger ik word.
‘Nee, en ik ga ook geen archief maken,’ zeg ik dus koppig. En die heerlijk overzichtelijke agenda op mijn telefoon gebruik ik ook niet.
Ik ben een varkentje dat rolt in zijn eigen modder.