De rem kwijt

Ik reed in volle vaart door de bergen en ineens wist ik niet meer waar de rem zat.
Het was bizar, voor iemand die al dertig jaar autorijdt en toch algauw elke dag een uur in de auto zit. Oké, het was een geleende auto omdat de Landrover ziek is, maar toch. Een rem is een rem.

Mijn voet zweefde boven de pedalen en ik had ineens geen idee. Veel te hard draaide ik de bocht om, ik was net afgedaald naar het buurdorpje. Toen vond ik de rem – met mijn linkervoet, dat wel. En daarna moest ik even stoppen en nadenken hoe het ook alweer zat met remmen. Het duurde maar een fractie van een seconde maar dat is natuurlijk een eeuwigheid.
Ik dacht wat ik altijd denk. Dementie, daar zul je het hebben. Aan de andere kant, ik zat net heel coherent met mijn dochter te praten, niks dements aan.
Toen dacht ik: zo is het dus in het leven. Soms, out of the blue, ben je ineens heel even de rem kwijt. En wat er dan gebeurt.