Liefde is als cholera

Terug in Spanje, waar alles nog rood en hartstochtelijk nagloeit van Valentijnsdag. Zelfs die kleine Dunya heeft een Valentijnscadeau gehad van een aanbidder: een tasje met fijne meisjesdingetjes en een kaart erbij die mij zelfs doet blozen.

Ooit ga ik nog eens een boek schrijven over de liefde, zoals ik eerder een boek schreef over vriendschap. Tot het zover is sta ik voor mijn boekenkast. Ik wil als tegenwicht voor al die hartjes en cliché’s (en al helemaal als tegenwicht voor die Vijftig tinten) iets echts over liefde lezen, wat zal ik kiezen?

Stukgelezen

Daar staat natuurlijk het stukgelezen Anna Karenina, het oerboek over smachten, dat kan ik alleen maar lezen als ik zelf heel sterk en vrolijk ben. The unbearable lightnesss of being over het idee van de liefde. Lolita over de allesverterende lust.
Zonder bloed van Alessandro Baricco is zo ongeveer het mooiste boek dat ik ken, of eigenlijk is het een novelle. Het gaat over de onverklaarbaarheid van de liefde (in dit geval van een meisje voor de jongen die haar vader vermoordde) en ook over de onontkoombaarheid ervan.
Maar wat ik pak vandaag is Liefde in tijden van cholera van mijn eeuwige held Garcia Marquez. Sinds hij dood is vind ik dat we met enige regelmaat zijn boeken moeten herlezen of in ieder geval moeten roepen hoe geweldig ze zijn.

622 vrouwen

In dit boek geen vijftig tinten spreidstangen maar ook geen rode hartjes. Alles wat er mis kan gaan in liefde en in seks, gaat ook mis. Meteen al in het begin wordt gesteld dat ‘de symptomen van de liefde dezelfde zijn als die van cholera.’ En in dit geval betreft het de onmogelijke liefde tussen Fermina en Florentino. Zij wordt door haar vader ver weg  gestuurd en de twee houden alleen contact via brieven. Later trouwt ze een dokter. Het huwelijk duurt meer dan een halve eeuw en in diezelfde tijd bemint Florentino 622 vrouwen.
Pas als Fermina’s man sterft, beginnen ze elkaar weer te schrijven, wat utiteindelijk leidt tot een bootreis waar de twee geliefden elkaar eindelijk vrij kunnen beminnen. Ze vragen de kapitein om de choleravlag te hijsen, zodat ze ongestoord heen en weer kunnen blijven varen.
En dan komt het einde waar ik altijd kippenvel van krijg:

De kapitein keek naar Fermina en zag aan haar wenkbrouwen de eerste fonkelingen van winterse rijp. Toen keek hij naar Florentino, diens onverschrokken liefde, en hij schrok van het vermoeden dat het eerder het leven is dan de dood dat geen grenzen heeft.
‘En tot wanneer denkt u dat wij kunnen doorgaan met dit verdomde heen en weer varen?’ vroeg hij hem.
Florentino had het antwoord al drieënvijftig jaar,  zeven maanden en elf dagen en nachten klaar.
‘Ons leven lang,’ zei hij.