Muren met ogen

‘Wat dit jurkje allemaal heeft meegemaakt….’ Ben ik de enige die zo denkt?
Misschien word ik een beetje raar, maar ik verplaats me steeds vaker in voorwerpen.

Een fontein van koelwater

Wat zal de auto hiervan denken? Dat vraag ik me serieus wel eens af. De auto hoort alleen maar de gesprekken die toevallig tijdens het rijden gevoerd worden. Dat zijn niet de minste, al rijdend heb ik – bijvoorbeeld- voor het eerst gehoord dat een dochter een vriendje had. Door al die lange autoritten is de auto eigenlijk een soort meditatiecoach. Tegelijkertijd ziet de auto mij af en toe extreem gestresst, zoals laatst toen ik abrupt op mijn rem sprong toen (gelukkig net voor de garage, ik had al zo’n vermoeden) al het koelwater ineens als een fontein de lucht in spoot.
Of neem het groene jurkje dat ik op Chaia’s verjaardag aan had. Dat is mijn empowerment dress, dat jurkje denkt dat ik heel sexy ben. Mijn oude campolaarzen daarentegen kennen een heel andere Anna.

Knikkers

Het leukste is het om verhalen te bedenken vanuit het perspectief van het huis. Muren met ogen inderdaad.
Chaia gaf dit weekend een groot slaapfeest. De rest van het gezin was  weggestuurd, gevlucht naar Granada en bij terugkomst naar de gastenkamer.  Daar lag ik in de nacht te luisteren naar gedreun van bassen en minder goed te definiëren geluiden. Knikkers? Rolden ze nou de hele tijd knikkers over de vloer?
De volgende ochtend ziet het huis er verrassend opgeruimd uit. Pas langzaam ontdek ik wat rare dingen. Mes en  vork naast mijn computer. Een mobieltje in de rijst. Dekens op de grond bij de wc. Patatjes in de kattenbak. Dat -als je goed kijkt- heel veel meubels op een net iets andere plek staan.  En waarom kleeft die vloer zo? Het feest was ‘heel leuk’, heel veel meer details krijgen we niet van de langzaam ontwakende slapers. Als moeder vind ik dat prima, als schrijfster een beetje jammer. Wat zou er allemaal gebeurd zijn? Wat heeft het huis gezien?