Where the wild things are

Ik voelde me Max op weg naar zijn Maximonsters, in plaats van met een bed zeilde ik weg met een vliegtuig.

LINDA gaf een feestje voor alle freelancers en eigenlijk vind ik dat soort feestjes eng. Maar ik schrijf nu zo vaak voor ze, ik wilde Linda wel eens in het echt zien. Af en toe krijg ik via via te horen dat ze een stuk van mij mooi vindt. Of ze zeggen ‘Linda vond het einde van je verhaal wat te abrupt.’ Dan maak ik het snel minder abrupt.

Een man met nagellak

Ik dacht aan LINDA en vrouwen tussen de dertig en de vijftig en was dus verbaasd door de grote hoeveelheid mannen in het hippe popup restaurant. Totdat ik me realiseerde dat die mannen de fotografen en de stilisten voor LINDA waren. Bij binnenkomst botste ik tegen een man met roodgelakte nagels, dus dat begon goed (gelukkig had ik zelf ook veel werk gemaakt van mijn nagels). Toch was deze man niet gay of als hij het was dan niet heel storend want hij zei direct dat hij een kind van me wilde. Zo’n feestje dus. En daarna wist de nagellakman gelukkig wat de drink-code was in die tent: gin tonic, naar keuze opgevuld met komkommer, verse munt en nog wat dingen maar dat verstond ik niet door de harde muziek. Ik zocht Linda maar zag haar niet. Wel waren er overal een soort mislukte bruidsmeisjes in tutu’s, allemaal te dik, ze waren snoephartjes aan het uitdelen.

Jildou

Hoofdredactrice Jildou pakte een microfoon en vertelde dat wij ‘de 195 beste freelancers van Nederland’ waren die samen het beste blad van Nederland maakten. Daarvoor alleen wil je wel komen overvliegen.
Daarna trad er  een singer songwriter op die heel beroemd ging worden want Giel himself had hem getipt. Alleen kon je dat niet horen want al die freelancers praatten te hard en te veel. Er waren ook oesters en dingen met tonijn. Ik vroeg me af of Linda nog kwam, keek af en toe tevergeefs om me heen. Daarbij ving ik steeds per ongeluk de blik van de beroemde fotograaf Carli Hermes. Niet heel vervelend, ook daarvoor wil je wel even overkomen uit Spanje. Er werden mensen best dronken. Ik bood aan om een boek voor LINDA boeken te schrijven. Geloof ik, want ik kan nou eenmaal niet zo goed tegen gin tonic. Ik praatte lang en intiem met Jildou alsof ze een erg goede vriendin van me was, ook al zag ik haar vandaag voor het eerst. Uiteindelijk kreeg ik een lift naar Haarlem waar ik logeerde en moesten we onderweg nog stoppen om wijn te kopen want, zeiden de ervaren collega’s, ‘na zo’n avond kan je thuis niet aan de thee gaan.’ Maar ik drink toch al nooit thee.
Linda zag ik ook bij het weggaan niet. Ik denk dat ze niet bestaat.