Zingen in het donker

Wanneer heb je voor het laatst gezongen?
Wanneer heb je voor het laatst voor iemand gezongen?

Ik weet niet meer waar ik die vragen las. De eerste is niet moeilijk, ik zing elke dag, vooral in de keuken, in de auto en onder de douche.‘Ik hoor altijd in welk douchehokje van de sportschool jij staat,’ zegt mijn oudste dochter. ‘Mam, please, nu even niet,’ zucht de andere dochter intens vermoeid en gepijnigd (zij zingt zelf nog veel harder en vaker).
Maar wanneer heb ik voor het laatst gezongen voor iemand?

Vriendjes

Liedjes voor het slapen gaan. Mijn moeder zong ze voor mij en ik zong ze voor de dochters. Wiegeliedjes in oude talen en met zoete woordjes, ik ken er oneindig veel. Mijn oudste dochter hadden we er verslaafd aan gemaakt, die kon de eerste jaren van haar leven alleen maar in slaap vallen als we eindeloos zongen (Ilco en ik wisselden elkaar af, zongen soms urenlang). De tweede dochter wilde nog heel lang juist die liedjes horen als ze ziek was.
Dat is nu niet meer zo. De oudste meiden gaan naar bed met hun telefoon en de liedjes die daarop staan. En wat opvalt: de laatste tijd zijn het plotseling de vriendjes die ze als laatste een nachtkus geven, via skype of whatsapp.
Dat is leuk en logisch en soms ineens een beetje… kaal.

Maantje tuurt

Gelukkig heb ik Dunya nog, met haar elf jaar groot en klein tegelijk.
Ik lees haar nog elke avond voor, maar de wiegeliedjes doen we al best lang niet meer. Dus verras ik mezelf als ik na het voorlezen haar lampje uitklik en in het donker ineens begin te zingen. Maantje tuurt. Suze Naantje. Het poppenmamaatje. Natuurlijk ken ik ze nog.
En Dunya, de schat, reageert helemaal goed. Eerst timmert ze een tijdje vrolijk de maat mee op het kussen met een of ander lippenstiftje waar ze al de hele tijd mee zit te klooien. En als ik eindelijk zwijg, slaat ze haar armen om me heen en fluistert in het donker ‘Lafjoe mama’ in mijn oor.
Ik verstop mijn gezicht in haar haren. Helemaal niet nodig dat ze voelt hoe overdreven nat mijn wangen ineens zijn.