Altijd op zoek naar de blauwe dahlia

‘En de blauwe dahlia. Daar ben ik altijd en eeuwig naar op zoek.’
‘Bestaat die dan nog niet?’
‘Nee. En hij zal ook nooit bestaan.’

Van heinde en ver en vanuit onverwachte hoeken komen er gasten naar Villa Africa. Vandaag is dat een bloemenvrouw, die dahlia’s kweekt ergens in de bollenvelden. Ze praat als een scheikundige, een internationale zakenvrouw – en dan weer als een groupie.

Passie

Ademloos hang ik aan de lippen van deze stoere vrouw die nieuwe dahlia’s uitvindt alsof het snoepjes zijn en ze vervolgens exporteert. Je kunt er behoorlijk rijk van worden, dat is me wel duidelijk. En over de hele wereld reizen.
Ik word altijd blij van het luisteren naar iemand met een passie. Een polsstokspringer die eindeloos uitweidt over de meest perfecte polsstok. Een verstokte Bruce Springsteenfan die zo lang ik haar ken al haar tijd en geld spaart om haar held zo vaak mogelijk in concert te zien, opnieuw en opnieuw, en elke keer weer gaat stralen als ze erover vertelt.
En deze bloemenvrouw dus die over ‘kruisen’ praat als iets heiligs en wier grootste droom het is om ooit de blauwe dahlia te maken. Tegelijkertijd is dat bijna onmogelijk, dahlia’s zijn niet blauw en worden dat ook niet.

Je fortuin in een schoenendoos

‘Die blauwe dahlia gaat nog wel eens terugkomen in een boek van jou,’ zegt mijn dochter met kennis van zaken. Tsja, eeuwig op zoek naar de blauwe dahlia, ik zie er uiteraard een metafoor in voor het leven zelf.
Maar een nog spannender verhaal is eigenlijk dat het totale fortuin van deze vrouw zich op dit moment bevindt in een schoenendoos. Hoe groot en prachtig het straks ook zal zijn op haar velden, al die exotische, dure dahlia’s zijn op dit moment niks meer dan een handvol zaadjes.
‘Moet dat niet in een kluis?’ vraagt Ilco.
De bloemenvrouw haalt haar schouders op. ‘Ook een kluis kan gestolen worden. Tot ik weer thuis ben, heb ik mijn schoenendoos nu neergezet bij mijn dochter. Gewoon op zolder.’ Een schoenendoos! Dat doet me onmiddellijk denken aan die keer dat mijn rijke escortbuurmeisje ging verhuizen en al haar fancy designkleren bij tekort aan verhuisdozen maar even in vuilniszakken stopte. En dat toen de vuilnisauto langskwam.