Betwixt

Ik had twee koffers. Mijn vrolijke gekleurde met mijn hele hebben en houden erin (computer, jurkjes, bloemen voor mijn haar).  En een spierwitte waarvan de inhoud een mysterie was.

In mijn droom stapte ik op Amsterdam CS in de tram en liet per ongeluk de gekleurde koffer achter, midden op het Stationsplein.
Ik wilde dat de tram stopte maar dat deed hij niet en de conducteur glimlachte alleen maar zwijgend. Dus zette ik de witte koffer neer en rende naar voren naar de bestuurder. Maar alles ging in slow motion en ik wist niet meer op welke knopjes ik moest drukken om de deuren te openen, dus uiteindelijk lukte het me pas bij het Rokin om uit te stappen.
En terwijl de tram wegreed en ik hem nakeek, realiseerde ik me dat de witte koffer er nog in stond…

Convectorputten

Was alles maar zo makkelijk te duiden. Ik ben zó halverwege. Tussen twee boeken (hoewel, er is iets aan het gebeuren…). Tussen twee landen. Terwijl we al een jaar weten dat we gaan verhuizen, zit er nog steeds geen paal in de bodem. Wel gaan er dagelijks duizend brieven en mailtjes heen en weer over vergunningen, procedures, bodemonderzoeken. Om maar niet te spreken van convectorputten en andere griezelige dingen die een mens zomaar nodig blijkt te hebben.
Hoe mateloos bewonder ik Ilco en Michel de architect die op elk nieuw probleem een oplossing lijken te weten. Ikzelf staar naar dit alles als een nachtelijk konijn naar de koplampen van een auto. Betwixt and between, net als Peter Pan. En net als hij een beetje warrig ervan.