‘Mag ik dan ook in de cloud?’ vroeg ik aan mijn dochter die mijn nieuwe computer voor me programmeerde. Dat leek me zo geruststellend: al je mails en verhalen voor altijd opgeslagen op een of ander magisch wolkje.
Een weekje in Nederland, vol als een maand. Voor de spits uit in de trein naar steeds een andere school of bibliotheek, bij terugkomst afspraken over de herberg, avonden met theater, weer andere mensen. Ik vergeet bijna te eten en te slapen. Lastiger is dat al mijn afspraken steeds schuiven of anders uitpakken. En dan ontploft ook nog de cloud.
Luchtcommunicatie
‘Is jullie wifi altijd zo sloom?’ heb ik net nog gevraagd. Dom, want in het journalistencafe zit iedereen om me heen verder vrolijk te werken, overal lichten de appeltjes op.
Pal daarop loopt mijn scherm als door onzichtbare handen bespeeld vol met berichten die volgens mij sms-jes zijn of misschien app-jes, in ieder geval, die op telefoons thuishoren denk ik – en niet alleen de mijne. Van de meeste berichtjes begrijp ik niks, andere verklaren waarom ik tevergeefs heb zitten wachten op bepaalde mensen op bepaalde plekken. Kennelijk heeft in een luchtledige parallelle wereld allerlei eenzijdige communicatie plaatsgevonden. Ik lees over mensen die vertellen dat ze ontslagen zijn (maar ik kan niet achterhalen wie), over urgente betalingen die nu dus niet gedaan zijn, over mensen die mij zochten op plekken waar ik niet was. En er verschijnen nog veel wonderlijker teksten die duidelijk niet voor mij bedoeld zijn. Bij deze, lieve lezers: pas op met de cloud, je bent er helemáál niet veilig!
En dan gaat mijn scherm zomaar op zwart. Hoezo gloednieuwe computer?
Vieren
Gelukkig komt er net op dat moment een engel binnen, in de materiële gedaante van mijn gepensioneerde juf Nederlands, die ik jaren geleden terug heb gevonden. Mieke slaat haar grote wijze vleugels om me heen en tilt me op uit al die chaos. Ze bestelt een goed bord eten voor me, luistert naar alle onrust, zucht en lacht op precies het goede moment en de goede manier.
En dan geeft ze me champagne (‘nee geen prosecco, gewoon het allerbeste’) want ja, dat zou ik bijna vergeten: ik heb iets te vieren! Nog heel even en dan vertel ik wat.
Die nacht mogen mijn computer en telefoon lekker niet met me mee naar bed en wat denk je? Ik mis ze niet eens.
