Kus me

‘Even de regels,’ hoor ik Chaia uitleggen aan haar vriendin die over is uit Nederland. ‘Als je nieuwe mensen ontmoet, kinderen of volwassenen, altijd meteen twee zoenen geven, geen hand.’

Nog niet zo lang geleden kwam voor het eerst het Spaanse vriendje van diezelfde dochter bij ons thuis. Mij was geïnstrueerd vooral heel gewoon en ongedwongen te doen. Toen de jongen in kwestie binnenkwam, zat ik op de bank met mijn laptop. Ik stond dus niet op maar zwaaide vrolijk, terwijl ik wat ongedwongens naar hem riep.
Later zei mijn dochter dat haar vriendje het heel gezellig vond bij ons thuis. ‘Maar hij was wel een beetje in shock dat jij hem niet twee zoenen had gegeven.’

Leraren zoenen leerlingen

Ik had het niet verwacht maar het went razendsnel. Op school bij de andere dochter waar ik ben voor het paasrapport, zie ik het weer gebeuren. Alle leraren zoenen in het voorbijgaan de leerlingen, zoenen de ouders, gewoon op de wang. Ook als ze elkaar voor het eerst zien. Soms blijf je zo nog even staan praten met je hand op elkaars arm of schouder. Het is duidelijk, je weet meteen waar je aan toe bent  En ook gezellig. Ik begrijp steeds minder van het westerse handenschudden, wat een raar onpersoonlijk ding is dat eigenlijk. Als iemand in Nederland met uitgestrekte arm op mij af komt, heb ik de neiging om in lachen uit te barsten. Je wordt er veel aardiger van als je meteen zoent, heb ik ontdekt. Het gesprek is makkelijker.
Maar als ik dan in Nederland per ongeluk meteen een onbekende zoen, voelt het als een halve aanranding. Hoe ingewikkeld.
Dus kunnen we misschien afspreken dat als jullie mij ontmoeten, hier of in Nederland, dat we dan gewoon meteen twee kussen geven? Ook als je mij voor het eerst ziet. Twee dus, niet drie. Ook dat scheelt een hoop geschutter.