Daar gaat ze

Vandaag hangen ze mijn oudste dochter een sjerp om.
Hoewel de examens nog niet afgelopen zijn, is er vanavond op Bloems privéschool al de ceremonie van de graduacion, het eindexamen. Dat gaat er gewichtig en Amerikaans aan toe.

De Jurk hebben we al maanden geleden samen uitgezocht. De accessoires kocht ze vorig weekend met een vriendin. De hakken van tien centimeter zijn razendsnel ingelopen, de nagels gelakt en de kapster zit zometeen klaar om de speciale ‘watervalvlecht’ te maken. Al wekenlang is het het gesprek van de dag op haar school. Welke kleur is jouw jurk, hoe hoog jouw hakken en wat doe jij met je haar?

Zeventien jaar geleden

Zeventien jaar geleden-maar het kan ook gisteren zijn- schreef ik deze woorden: ‘Ik heb je net naar bed gebracht, mijn lieve Bloem, het was eigenlijk nog te licht buiten. De bomen aan de gracht worden nu heel voorzichtig groen. Alweer bijna de tweede lente dat jij bij ons bent!
Een vogel zong. Verder was het wonderbaarlijk stil. Je dronk een beetje melk, friemelde aan je popje en terwijl ik over je bolletje aaide, viel je zachtjes in slaap. Daarna heb ik nog lang zomaar bij je bedje gezeten.Pas toen het hele huis donker was, ben ik stilletjes je kamer uit gegaan.’
Ik lees de woorden terug, terwijl ik wacht tot mijn nagellak droog is. Ook de familie moet op chic vanavond, de mannen in pak. Als wij allemaal zitten, zullen onze kinderen in vol ornaat binnenschrijden en plaatsnemen op de eerste rij. Dan moeten we urenlang, schijnt, naar speeches luisteren en uiteindelijk toekijken hoe ze onze dochter die grote sjerp omhangen, ten teken dat ze bevorderd is en klaar voor de rest van haar leven.
Ik moet er nu al van huilen.