Huisje in puin

Een diep geluksgevoel stroomt door me heen, het is gelukt, eindelijk. JAAAA mail ik Ilco extatisch (want ons huis is zo groot, wij mailen elkaar van zijn studio naar mijn schrijfkamer en vice versa), we moeten het te vieren, nu!
Wie had ooit gedacht dat ik zo intens blij en zou worden van…

Ik heb dus (tromgeroffel) een horecavergunning voor onze herberg aangevraagd. Nee, dat is te snel door de bocht, ik heb de drie betreffende formulieren gedownload. Nu moet ik nog acht bijlagen zoeken (met onheilspellende namen als ‘kopie van het het aandeelhoudersregister’). Dan moet ik nog even naar Granada rijden om toner te kopen en dan naar het postkantoortje en dan kan hopelijk ergens de komende dagen al die shit per postduif naar Amsterdam. Dit hele grapje heeft me een week van diepe frustratie gekost en ik ben, vrees ik, onuitstaanbaar chagrijnig geweest tegen de lieve Bianca van de gemeente, die almaar herhaalde: ‘Heeft u de veertien vragen ingevuld?’ Ja, Bianca, een keer of vijfentwintig – en het kwam maar niet goed op mijn scherm.

Ruige mannen

Het is maar een piepklein onderdeeltje van de megaklus die Herberg Het Mandelahuisje heet. Ik en vooral Ilco werken ons het leplazarus, liggen er af en toe wakker van.
Je zou bijna vergeten dat het echt bestaat, het huisje, dat as we speak allerlei mannen heel hard aan het breken en bouwen zijn. Het is bizar om daar niet bij te zijn.
Onze huisfotograaf Janiek is er gelukkig wel en stuurt een wetransfer-bestandje. In verbijstering staar ik naar al dat puin, al die machines, allemaal ruige mannen waarvan ik de meesten niet eens ken en die zo hard voor ons in de weer zijn.
Ik geloof niet dat dit echt gebeurt. En bovendien werkt het niet bepaald kalmerend nu om al dat breken en slopen te zien. Ach ons lieve huisje…
Gelukkig heeft de alziende camera van Janiek temidden van al die zooi ook dit ontroerende nestje gespot. Bij die foto blijf ik een tijdje hangen.

(nog meer bouwfoto’s op de facebookpagina van het Mandelahuisje). https://www.facebook.com/mandelahuisje