Is een pinda een noot?

Family trauma number one.
Zo noemde mijn licht-neurotsiche Amerikaanse tante het een keer: verhuizen.
En dan gaan wij ook nog eens van een megavilla naar een bescheiden huisje, van platteland naar stad. En remigreren, dubbel ingewikkeld. Vijf identiteiten uitwissen en opnieuw aanmaken 2000 kilometer verderop, dat is zelfs voor wie houdt van papierwerk een enorme puzzel. Wat nog meer? Een totaal nieuw schoolleven voor de kinderen in het verschiet (en eentje die sowieso geen zin in Nederland heeft).
En alsof dat nog niet genoeg is allemaal, scholen Ilco en ik ons zelf ook nog even om als herbergiers en stoppen al ons geld en meer in het (ver)bouwen van diezelfde herberg – wat gebeurt terwijl we ondertussen zelf nog in Spanje zitten.

Rijstebrij

Als ik het zo opschrijf denk ik: we zijn helden dat we nog steeds zoveel lachen. En voorpret hebben. Nog steeds taarten bakken voor de vrienden die hier nu weer elke week komen. Dat ik leuke kleren aantrek een bloem in mijn haar. En dat we ons elke dag weer monter door de rijstebrijberg heen happen.
Gisteren ging het even mis. De hele dag door bleef ik maar rottige berichten krijgen van de Spaanse belastingen die ons een soort oprot-naheffing willen geven. Ondertussen ploeterde ik me door de zoveelste horecaccursus heen. Was de cursus allergenen eerder nog aanleiding voor veel hilariteit hier in huis (strikvraag: is een pinda een noot? Nee, een peulvrucht! Wie wil er nog een lekker peulvruchtje?), de cursus hygienecode slaagt erin al mijn plezier in het koken te vernietigen. Dieptepunt is wel dat ik al mijn leuke houten snijplanken schijn te moeten inwisselen tegen een rode voor rood vlees, een witte voor brood, een blauwe voor vis etcetera. Dat je daar controle op kunt krijgen en dan een boete.
Toen ik eenmaal zover was met studeren heb ik die klotemap van de berg af gegooid.