Vriendinnnen

All that we needed tonight
Are people who love us and like
I know how it feels to need
Oh when we leave here, you’ll see

Er klonk steeds pianomuziek want Mylou moest oefenen voor een optreden. Soms was ineens de afwas gedaan, dan was plotseling alle wijn aweer op. Ze zaten op mijn patio, samen met mij gezusterlijk op één yogamatje, ze lazen mijn boeken, we keken met elkaar Pulp Fiction en we flaneerden door Granada en shopten ons duizelig (voor mooie zomerschoentjes, kom NU naar Spanje). Zelfs een bezoek aan de slome slager werd ineens een heerlijk uitje.

Als je in een ander land woont, zie je je vriendinnen minder vaak, maar als ze komen, dan meteen lang en intens. Maar ja, nu zijn ze weer weg en nu is er bijna letterlijk een gat in de zuivere lucht om me heen. ‘Volgende keer dat we elkaar weer zien, woon je in Nederland.’ Dat is al snel, maar zo voelt het nu even niet. Wel als je zelf teruggaat naar de chaos en de drukte van Amsterdam. Mylou somt al haar afspraken op voor de komende week. ‘Geen enkele avond meer vrij.’  Ze zegt het met iets zorgelijk in haar stem. Mijn eigen  maagdelijk lege agenda is iets om te koesteren, ik zal er nog zó naar terug verlangen.
Nu op dit moment vul ik de stilte met Moby. Hold on to people, they’re slipping away. Hold on to this while it’s slipping away.
Dat slaat ook natuurlijk op mijn Spaanse leven.