A room of her own

Mijn lieve dochters, ik zal jullie nooit zeggen dat je een stoer wijf moet worden of juist een meisjemeisje, dat moeten jullie lekker zelf uitzoeken. Carrière, studeren, kinderen, trouwen of juist niet,  reizen, niet-reizen – allemaal goed.  Als je maar wel…
‘A woman must have money and a room of her own if she is to write fiction.’ Dat advies van Virginia Woolf geef ik jullie graag mee. Vooral die eigen kamer.

Tuinhuis

In het eerste huis dat Ilco en ik samen kochten, had ik een piepklein kamertje met een bureau op maat bij het raam. Later werd dat ook babykamertje. In het dijkhuis daarna had ik, net als Roald Dahl, een tuinschrijfhuis – mijn redding! Met al die plotselinge baby’s kon ik af en toe naar dat huisje vluchten, ik schreef er mijn eerste boek. Jullie drietjes hadden al heel snel geleerd om er nooit ofte nimmer binnen te komen. Een keer zag ik een van jullie hard uit de schommel vallen en daarna krijsend aan komen rennen. Ik sprong op maar je liep in volle vaart de deur van mijn tuinhuis voorbij – recht naar binnen naar de oppas. Ja,dat verhaal kennen jullie.
Hier in Spanje heb ik de mooiste kamer van het huis, die we de ‘leesschrijfkamer’ noemen omdat alle boeken er staan en fijne zachte banken. Helaas staat er ook de tv. Deze kamer is heerlijk totdat iedereen uit school komt. Dan is het mijn privékamer niet meer.

Troep

Het hoeft niet groot te zijn. Maar wel dat het dicht kan, en van jou is. Een kamer om je chaos te vieren (of juist je gestructureerdheid), je gedachten zichtbaar te hebben, je lievelingsdingen om je heen. Het ziet eruit als troep, maar het zijn mijn liefste briefjes en vage citaten, mijn tig opschrijfboekjes, die ik meestal niet eens meer inkijk, de geluksstenen die ik vond op belangrijke momenten (ik weet alleen niet meer welke), overal zand van over de hele wereld. En diverse potjes nagellak, voor als ik me verveel.
Het wordt nog wennen aan de kleinheid van het huisje in Amsterdam. Maar ik kan jullie verklappen: ik had die hele deal afgeslagen als ik niet dat piepkleine rare aanbouwtje had met die deur die dicht kan. Het huis wordt op dit moment stijlvol melkwit geschilderd, maar dit hol – wat we nu al het aquarium noemen- is lekker turkooise en raar en van mij. Ja, ik weet dat het voorlopig ook nog even jouw slaapkamertje is, Bloem en jij weet dat ik dat prima vind, zelfs gezellig. Je weet ook al: aan de wanden komen mijn boeken. Bij het raam mijn ouwe super onpraktische bureautje met de laden die niet meer goed dicht kunnen en waarvan het blad griezelig doorbuigt. En ja, ik vrees ook met mijn troep erop en ernaast.
Maar weet je, eigenlijk slaap je dan in mijn geluk.