Ik denk dat er niet veel mannen zijn die een berichtje aan hun vrouw afsluiten met: ‘Inclusivity, samen, ubuntu, hug.’ En ook nog een verwijzing naar de ellende in Baltimore (waardoor ik snel en schaamtevol aan het googelen sla: wat is er daar ook alweer precies aan de hand….?)
Toen ik Ilco ontmoette was hij een slimme linkse idealist met een PLO-sjaal om. Alleen de PLO-sjaal is verdwenen.
Nelson en Anne
Dat was de tijd van de eerste edities van Bevrijdingspop. Als logo voor het festival had Ilco een plaatje van twee handjes gevonden, zwart en wit. We collecteerden -met die handjes als button op de revers van onze oversized colbertjes- voor het ANC en het is ongelooflijk maar de meeste mensen vonden Nelson Mandela toen nog eng, een soort terrorist. Dat collecteren was best griezelig af en toe.
Op 4 mei legden ze alle bouwwerkzaamheden voor Bevrijdingspop plat om op het veld de doden te herdenken. In mijn meisjeshoofd vloeide alles samen: Kristalnacht was Sharpeville, Nelson Mandela was Anne Frank (en ik een beetje Anne), kortom: racisme sluimerde om iedere hoek. Ik huilde hete tranen tijdens de minuut stilte. Maar op mijn linkerborst brandden die handjes: wij zouden de wereld beter maken.
Logo
Het is inmiddels ruim dertig jaar later en ik denk niet dat ik vanavond ga huilen. Maar er is wel weer een missie om de wereld een beetje beter te maken: Herberg Het Mandelhuisje. En het is geweldig dat de huidige voorzitter van Bevrijdingspop ons toestemming heeft gegeven om het oude logo van de handjes als logo voor de herberg te mogen gebruiken. Maar dan wel in een nieuw jasje. Er is een vrij briljante vormgeefster mee aan het werk gegaan en morgen presenteer ik hier feestelijk en trots het nieuwe, frisse logo.
Eerst nog even herdenken.
