Mijlpaal

Er valt van dat zuidelijke ochtendlicht op onze churros. Daar zitten we dan eindelijk: in zo’n typisch Spaans straatbarretje met een tandenloos omaatje in de hoek, en de tv en het churros-apparaat in het midden. We made it!

Ze heeft het op kracht gedaan, die oudste dochter. Haar hele middelbare schooltijd in een ander land. Ze worstelde zich eerst door de taalbarrière en toen ze die eenmaal onder de knie had, werkte ze zich helemaal zelf het kleine Montefrio uit. Van de dorpsschool naar de privéschool, van een demotiverende naar een hyper intellectuele omgeving – waar ze vandaag haar laatste examen heeft. Nooit klaagde ze over de lange uren reistijd die ze er per dag voor moest afleggen.

Valreepramp

Of ik… Op het laatst begaf haar brommer het en moest ik haar dag in dag uit rijden over het door mij zo gehate bergweggetje. Duizend doden uitgestaan met regen, sneeuw, ijs. Geslipt, een paar keer bijna een ongeluk. En elke keer weer als we ’s ochtends eindelijk in het dorpje kwamen waar haar schoolbus stopt, reden we door een walm van zoete frituur die nog zeker tien minuten in de auto bleef hangen. ‘De allerlaatste keer dat we hier moeten zijn, gaan we daar feestelijk churros con chocolate eten.’
Inmiddels is de verbouwing in Amsterdam aan een krankzinnige eindspurt begonnen, zoals dat hoort met de ene valreepramp na de andere. Er moeten lantaarnpalen uitgegraven worden voor de mega-hijskraan. Er gaat een stuk van het glazen dak kapot en de lange levertijd vertraagt alles. De tuinmannen kunnen almaar niet het zomerterras gaan bouwen. Dingen passen niet, worden duurder, veel duurder…
Mijn man is er goed in en blijft oplossingen verzinnen, mensen sussen, mij sussen. Ikzelf ben geen ondernemer, dat is maar weer eens gebleken. Ik zal dolblij zijn als onze herberg straks draait en al die verhuizingen en ook examens achter de rug zijn. Stressbestendig ben ik ook al niet.

Maar nu wel. Nu zit ik aan een formicatafeltje een miljoen calorieën naar binnen te werken. ‘Delen we een portie?’ Welnee. We hebben iets te vieren, en dat iets is volop en veel. Nóóit meer die enge bergpas en straks het laatste examen. Hoera!