De laatste dagen denk ik soms dat ik doodga.
Dat gevoel als je oudste kind uitvliegt. Als je jongste haar laatste zwembadpartijtje voorbereidt (nooit meer een basisschoolkind…). De laatste keer dansen in Granada, de laatste grote fles olijfolie van de fabriek, de laatste keer in de lange rij voor het centro de salud…
Landrover
Maar ook: alle ouwe spullen die door mijn handen gaan omdat we opruimen voor de verhuizing naar het veel kleinere huis. Kleren geladen met herinneringen – maar ook versleten. Oude contracten van oude uitgevers en hoe blij ik toen was. Stukgelezen boeken. Een coherente brief van mijn moeder.
En als klap op de vuurpijl vandaag gasten die misschien de Landrover gaan kopen om ermee naar Afrika te gaan. Dat is heel fijn voor de auto, maar voor ons best raar. Die auto reed ons ooit Nederland uit, die was ons huis of eigenlijk ons hol als er wilde dieren waren of muggen of hete zon of opdringerige kindjes – of gewoon nacht.
Maar een Landrover in Amsterdam is te groot en te log. En zeg ik niet steeds dat ik zo’n zin heb om weer te fietsen?
Toch wil ik hem straks niet weg zien rijden zonder ons erin.
Mindfuck
Bovenaan een springplank kijk je even in het luchtledige. De meeste mensen springen gewoon, een paar lopen terug. Ikzelf blijf eindeloos staan, daar. Daarom ben ik een nep-avonturier, vrees ik, en er misschien ook iets te melancholisch voor. Het gaat zelfs zo ver dat ik gisteren een soort scenario heb bedacht voor als ik nog 24 uur te leven had en alles was mogelijk. Wat zou ik dan eten, wat zou ik doen, waar en vooral met wie? Ik ben er inmiddels uit, maar het is een niet geringe mindfuck. En totaal opportuun natuurlijk, er liggen nog zoveel avonturen om de hoek. ‘Hou nou eens op met alles dramatisch ‘voor het laatst’ te benoemen, zegt mijn dochter. En terecht. bijna niemand heeft een levensverhaal dat uit zoveel hoofdstukken bestaat – en dat is toch precies wat ik wil? Dat het nooit saai is?
Maar mocht ik nu toch… dan wil ik bij deze verklaren dat ik hartstochtelijk van het leven heb genoten. En van jullie.
3 reacties op “Mourir un peu”
Het komt allemaal goed. Zo fiets je langs
de mooie grachten. Gaat naar alle mooie films, voorstellingen enz.en krijg je weer een heel nieuw leven.Maar ik vind het ook
heel stoer van jullie.
Warme groet,
Liesbeth
Ik ‘blader’ door je Afrika blog en lees flarden van jullie Afrika reis en de landrover die jullie huis, haard en wagen was.
Tjeetje daar afscheid van moeten nemen, heftig hoor. Maar goed, als ie dan weer over de Afrikaanse wegen kan rijden…
Ada
Weet je Ada dat is een van de redenen dat ik het opschrijf en ik ben zo blij dat er mensen zijn zoals jij die moeite nemen het allemaal te (her)lezen. Dank je!