So long mijn lieve zeerover

Ik zeg het maar eerlijk: ik was niet meteen verliefd op je.
Ik vond je te groot en te lomp, meer een mannenspeeltje. En eigenlijk dacht ik dat je na Afrika wel klaar met ons zou zijn. Geen flauw idee dat je zo lang zou blijven plakken, zelfs lid van de familie zou worden.

Vrij dramatisch ten onder

Man, wat heb ik het zwaar met je gehad. Zeker toen we net in Spanje woonden, zat ik regelmatig met zweethandjes, het gevoel dat jij de baas over mij was in plaats van andersom. Dat werd nog erger als het donker was, regende, of tijdens vroege ijzelige ochtenden. Ik geef het maar eerlijk toe: in heel wat angstige dagdromen zijn wij samen vrij dramatisch ten onder gegaan.
Maar je nam revanche – en hoe. Hoe meer uren wij samen doorbrachten, hoe beter we elkaar leerden kennen. We werden intiemer en intiemer, je werd -klef maar waar- een vriend, die er altijd was. Ik praatte tegen je tijdens de lange uren samen, ik zong voor je, heel hard. Ik wist blind hoe je rook: lekker. En ondanks dat ik je nooit echt helemaal onder controle kreeg, voelde ik me veilig bij je.
Je was huis en vrijheid ineen, de zigeuner -Dunya noemde je niet voor niets heel lang ‘Zeerover’ – die de hele familie nog steeds kon meevoeren naar wilde tijden en plekken. Die dat ook deed, tot de afgelopen dagen aan toe. De wilde kust van Tarifa is voor eeuwig verbonden met jou. Je bracht ons daar en je maakte er een schuilplaats in de nacht. Het ging regenen en niemand vond het erg. Het waaide wild en hard maar niemand viel om. Want jij hield ons vast.

Ik ga je schorsen

Je gaat niet mee naar Nederland. Of in ieder geval, niet met ons. Die keuze was snel gemaakt, het afscheid daarentegen… Je haperde, leverde nog een paar streken. Je hebt het door, dat weet ik wel zeker.
Volgende week ga ik je schorsen en ja, dat voelt als verraad. Nu heb je me eindelijk voor je gewonnen en nu moet ik je laten gaan.