Anna van Praag
Ik wil naar het bal.
Het kinderboekenbal dus, dat het begin inluidt van de kinderboekenweek over anderhalve week. Het grote feest voor kinderboekenschrijvers waar de gouden griffel wordt uitgereikt. Ik reis die hele week door het hele land om over mijn boeken te vertellen en hoe kan dat beter beginnen dan met een echt bal?
Er is alleen één pijnlijk probleempje: ik ben niet uitgenodigd.
Prinsjesdag bij jullie! Vond het vanmorgen ineens enorm belangrijk om Dunya uit te leggen wat de troonrede was en de gouden koets. In Nederland interesseerde het me niks, maar hier lijd ik soms aan een raar ‘als ze maar onthoudt waar ze vandaan komt’ sentiment.
‘Ik heb die koets al heel vaak gezien,’ riep Dunya vanaf haar fiets.
‘Wanneer dan?’
Op datzelfde moment wierp ze zich met fiets en al van de heuvel omlaag, dus dat antwoord kwam nooit meer.
Maar goed, Ilco bekommert zich dus om de hoeden vandaag.
‘Ik ben boerin!’ Zo heet het blije boek dat Ilco voor mij heeft gewonnen. De Telegraaf gaf een aantal exemplaren weg aan diegenen die de leukste brief schreven. Ilco schreef ‘Mijn Amsterdamse vrouw woont sinds kort op een Spaanse boerderij en die heeft dit boek wel nodig’ (of zoiets) en nu ligt dat boek alweer maanden op mijn nachtkastje.
Tijdschriftvraag: ‘Welk boek ligt er momenteeel op je nachtkastje?’ ‘Eh….’
Maar goed, het is dus een blij boek en ik val er vaak heerlijk bij in slaap.
.
De postbode brengt de Lijster-uitgave van mijn boek Het heksenhotel. Ik ben blij! Lijsterboeken bestel je op school, voor een zacht prijsje. Met een beetje geluk gaat nu weer een hele nieuwe groep kinderen dit boek lezen.
Ik geloof dat Het heksenhotel mijn favoriete boek is van wat ik tot nu toe heb geschreven. En er hoort ook een fijn heksenverhaal bij.
Het ruikt naar bloemen en het is nu nog 26 graden. De maan lijkt net een grapje, alsof ie zo naar beneden kukelt. Zelfs de krekels slapen en de babypoesjes dansen op de patio.
Hoe raar is het dat ik net nog in Amsterdam was, regen, film, op de fiets langs de grachten, Hema, gesleep met kinderen en koffers en boeken. En mijn vriendinnen, dat we niet meer kunnen zwaaien zo ver.
Als je terugkomt van vakantie en de foto’s bekijkt, denk je wel eens: ‘Goh wat gek eigenlijk dat dat daar allemaal op dit moment nog precies zo doorgaat, op het strand, in dat restaurantje, bij onze lievelingsober enzovoort.’ En misschien is dat nog wel het raarste van verhuizen naar een ander land: dat je je altijd zo voelt. Ben ik hier, dan denk ik aan daar. En andersom. Ik heb niet zozeer een dubelleven als wel een schakelleven. Snap je?
‘Weet je dat ik me dus he-le-maal niks herinner van gisteren? Dus nadat jij met al die biertjes kwam bedoel ik.’
‘Dus ook niet dat met die brandslang?’
‘Je bedoelt die chicks?’
‘Nee die chicks wouden gewoon neuken. Ik bedoel dat met die brandslang.’
‘O, wacht, je hebt het over die ene gozer?’
‘Die met die brandslang. Jezus, wat was dat lachen. Die gast lag op de grond, en iedereen eromheen en keihard schoppen natuurlijk.’
‘Jezus wat bizar. Er begint langzaam weer iets terug te komen.’
‘Ja, je hebt hem nog zó’n bats gegeven. ik ook trouwens, echt vet lachen was dat.’
‘Ja, chill.’
‘Je zou het moeten filmen, joh.’
‘Ja, echt jammer dat dat niet gebeurd is.’
Om Hella die de bruid is en die er nog nooit zo meisjesachtig heeft uitgezien als nu (43 jaar).
Om een tafel voor honderd personen stijlvol gedekt langs het kanaal en dat het niet regent en alles lekker is.
Om het mooiste en heftigste toneelstuk dat ik in jaren zag: Branden – en mijn vriendin Esther speelt de sterren van de hemel.
Om de zeven blaren op mijn voeten omdat ik voor het eerst sinds maanden weer echte schoenen aan heb.
Om die rotregen.
Om dat gezeur over die rotregen.
Om dat gezeur over die formatie.
Om mijn steeds oudere moedertje dat me toevertrouwt dat ze nog elke dag ten huwelijk wordt gevraagd ‘in de trein, in de supermarkt of gewoon op straat.’
Om het geluk van met mijn glamourdochter Chaia de ultieme rode lippenstift zoeken in de Bijenkorf (en dat we hem vinden: rouge bingo roulette red van Dior).
Omdat mijn nieuwe boek dat in november uitkomt nu nog zo’n spannend geheim is.
Dorpsgekken zijn overal. Ook in Spaarndam, in een kerkje waar mijn oude studievriendin Hella trouwt.
Lees verder
Spanjaarden en haar.
Aan de overvolle schappen met ontharingsmiddelen in de supermarkten te zien, is het een enorme klus. En nu ook voor de mannen: glad en chineesachtig komen ze op het strand voorbij.
Soms gaat er nog wel iets mis. Bijvoorbeeld dit meisje: knalblond zonder uitgroei, nergens een snor of een verkeerde bikinilijn te ontwaren. Totdat ze zich omdraait en op haar rug gaat liggen zonnen. Haar string is te klein om te bedekken wat haar scheermes is vergeten: een stevig en krullerig bosje zwart haar, precies tussen haar billen.
Ik was zo’n kind dat altijd huilend van vakantie terugkwam. Ik wil niet weg, ik wil niet terug, ik wil niet, IK WIL NIET!
En eigenlijk ben ik nog steeds zo.