Anna van Praag’Ik reed in het holst van de nacht naar huis over de smalle weggetjes langs de olijven. Ineens kwam er een gigantisch verlicht gevaarte op me af, het was zo hoog. Een ruimteschip? Een cruisesboat? Ik week razendsnel uit naar de berm. Toen zag ik dat jij er als een soort gids voor reed, in je Landrover.’ (lees verder)
Lees verderDaar zit ik: in het café van de universiteit van Granada, een enorme campus verspreid over een paar heuvels. Terug in de tijd. (lees verder)
Lees verder‘Thuis!’ Dat schreef ik ruim zes jaar geleden. (lees verder)
Lees verderIk zeg het maar eerlijk: ik was niet meteen verliefd op je. (lees verder)
Lees verderWat heb ik vaak zo gezeten, precies op deze plek (lees verder)
Lees verderSoms denk ik: we kwamen in Montefrio met een ruimteschip en zo vertrekken we ook. Ingedaald vanuit exotisch Afrika en nu uitgezonden naar de verre planeet Amsterdam.
Lees verder‘Ik neem mijn kind NU mee. Dan maar geen prik,’ gil ik lichtelijk hysterisch door de geschrokken gangen van het centro de salud.
‘Neenee, dan krijgt ze waterpokken en heel erg hoge koorts en…’ zegt de boerse verpleger ontzet.
‘DAN KRIJGT ZE MAAR WATERPOKKEN!’
(lees verder)
De laatste dagen denk ik soms dat ik doodga.(lees verder)
Lees verderEr valt van dat zuidelijke ochtendlicht op onze churros. Daar zitten we dan eindelijk: in zo’n typisch Spaans straatbarretje met een tandenloos omaatje in de hoek, en de tv en het churros-apparaat in het midden. We made it!
(lees verder)
Het moet het Oosterpark zijn geweest. Ik lag op mijn rug en zag hoe spikkeltjes zonlicht door het lenttegroen van de bomen vonkten. De wereld was zacht en schommelend en -geen idee waarom – maar in mijn beleving was het pinksteren.
Het is mijn eerste herinnering en op een bepaalde manier is het altijd pinksteren gebleven. (lees verder)