Negen jaar geleden was er een schrijverslunch in een boekwinkel aan zee. De bedoeling was dat er daarna gesigneerd ging worden, maar mijn boeken waren ze vergeten in te kopen.
Gelukkig was er nog een schrijfster dat sneue lot beschoren. En zo werden Jowi en ik vriendinnen.
Liefdesbrief
Schrijfvriendinnen. Dat om te beginnen. Ik op de berg in Spanje en Jowi op haar boot in Amsterdam. Er gebeurden heftige dingen in onze levens, dingen die beter uit te leggen waren op papier. Terwijl we elkaar amper zagen groeiden we meer en meer naar elkaar toe.
En we praatten altijd over schrijven. Toen en nu nog steeds. We lezen elkaars werk in ontwikkeling, denken mee en geven elkaar schouderklopjes als het weer eens vastloopt. We gaan samen naar boekenfeesten en presentaties. Jowi is de beste collega ever. De grappigste de slimste de liefste.
En ze heeft weer een boek.
Gisteren proostten we met koffie op het verschijnen van Beste Broers. Ik had het halsoverkop gelezen, als ware het een liefdesbrief. En dat was het ook. Niet aan mij, maar aan twee broertjes, en aan een onwankelbare opa die toch wankelt, en een oma die goddank niet doodgaat. Beste Broers kruipt zo dicht op de huid van die twee jongetjes in het grote bos dat je hun stemmen kunt horen, je ziet ze gaan met hun zaklantaarns, walkietalkies en al hun tomeloze plannetjes.
Ik ben partijdig natuurlijk, maar dit is dan ook geen recensie. Dit is een hartstochtelijke aanbeveling om alles uit je handen te laten vallen en mee te gaan op avontuur. Naar het bos, de opa, de broers. En dat dan de hele wereld is.
