Anna van Praag

Zwaaien, fiksen, koken.

Hallo september! De hele tijd al Earth Wind & Fire in mijn hoofd.

Daar vertrok alweer het laatste kind!

Ik gilde dwars door de stille Texelse nacht heen, gelukkig werd niemand van de kinderen ervan wakker.

‘Kijk,’ zei ik, ‘daar is de plek van mijn moe….’
De woorden bevroren in mijn mond.

Op de voorplecht van het schip stond een hond die eruitzag alsof ie zich vermomd had als hond, ik bleef maar omkijken.

We zijn weer een bewogen jaar verder. Wat is er veel gebeurd.

Ik zing een liedje van verdriet, ik zing het al zo lang.

Een kleine veertig jaar geleden kreeg ik mijn eerste eigen kamertje: op de zolder van de Amsterdamse wijk De Pijp.

Mijn moeder was constant aan het opruimen. ‘Ruimen,’ zei ze zelf.