Anna van Praag

‘Ik zag ineens dat op de bol van de amaryllis in mijn vensterbank de Nachtwacht staat afgebeeld,’ zei ik. J keek me glazig aan en ik dacht o jee, nu ben ik dus zo’n oud vrouwtje dat overal Vage Dingen ziet.

Ik lag klaarwakker, het was nog heel vroeg op de dag na de presentatie. En ik realiseerde me dat ik een fijn en handig talent heb.

Morgen! Dan vieren we feest.

Een kind ineens in het ziekenhuis, altijd je ergste nachtmerrie.

‘Als je iets beter had gekeken, dan had je eerst Theodor Holman voorbij zien komen en meteen daarna Youp van t Hek. En vervolgens had je een vrouw op een rare manier van haar fiets zien vallen, pal tegen een man op de stoep waarna die als het ware de kroeg ernaast in werd gekatapulteerd. Dat zag er zo gek uit dat een paar meisjes die net voorbijkwamen de slappe lach kregen. ’

Ik wilde de kerstboom niet het raam uitgooien en alle engeltjes weer in hun dozen stoppen, daar deed ik nogal dramatisch over. Kil en meedogenloos januari.
Maar nu is het eigenlijk heerlijk rustig en ruim in mijn huis.

Ze wilde een moederdochterdagje. En ze is hyper.

En dan is het karretje boven. Je hangt over de rand en ziet alleen maar die steile baan omlaag. Even hangt alles stil.

2.053 blogjes schreef ik in achttien jaar, rain or shine, in sickness and in health. Na de eerste twee jaar in Afrika ging ik over op een ritme van om de drie dagen en dat doe ik nog steeds.

Nederland is een lief land en als het aan de Nederlanders ligt is er voldoende hoop voor de toekomst.