Anna van Praag

Naar huis fietsen door de waterkoude nacht in Amsterdam.

In tegenstelling tot heel veel mensen houd ik niet van in je eentje wandelen.

De dochter had Dubai chocolade meegenomen uit Istanbul. Een kleine reep, die we deelden met zijn achten. Ik had de stukjes op een gouden schaaltje gelegd.

Het was het zesde jaar dat ik naar de Halloween Horror Show ging, ik verheugde me op een knusse avond.

Er was een vriendin van wie de auto in de fik vloog, zomaar op de snelweg.

I love the nightlife van Alicia Bridges zong maar steeds door mijn hoofd en dat maakte de nacht toch nog draaglijk.

Toen mijn moeder nog leefde, zei ze altijd als er een jong mens erg ziek werd: ‘Waarom nemen ze mij nou niet? Zo’n oud lijf, zo’n vervuld leven…’

Op een van mijn onnavolgbare lijstjes (voor boodschappen, afspraken, planning) staat het losse woord ‘altijd’. Geen idee waarom of wat ik bedoelde, maar het lijkt mij aan iets belangrijks te willen herinneren: ALTIJD.

Dit is zo niet sexy om te schrijven, maar ik word altijd zo vrolijk van …

Ik denk dat dit de eerste keer in twintig jaar is dat niemand mij heeft geboekt voor de Kinderboekenweek. Geen school, geen bibliotheek.