Ik zing een liedje van verdriet, ik zing het al zo lang.
Lees verderZwoel
Een kleine veertig jaar geleden kreeg ik mijn eerste eigen kamertje: op de zolder van de Amsterdamse wijk De Pijp.
Lees verderMijn moeder was constant aan het opruimen. ‘Ruimen,’ zei ze zelf.
Lees verderJ duikt elke ochtend in de Westerschelde, voordat hij aan het werk gaat. En ik zwem nu al tien dagen met hem mee – ook als de zee wild is en de wind koud.
Lees verderHorrorechtpaar
Lang geleden ontmoette ik op reis een wijze vrouw die een klein hotel runde middenin de natuur. Alles was even zorgzaam en liefdevol en de vrouw ademde zachtheid. Toch had ze een diep verdriet, haar grote liefde (met wie ze dat plekje had opgebouwd) was kort ervoor overleden. Het drama liet me niet los en later stuurde ik haar een brief hoe het kon dat ze toch zo rustig en bijna blij was geweest.
Haar antwoord ben ik nooit vergeten.
Dingen, geen mensen
When the dog bites
When the bee stings
When you’re feeling sad…
Dit zijn de handen
Dit zijn de handen die samen met de jouwe zullen werken aan jullie toekomst.
Dit zijn de handen die de tranen van je wangen zullen vegen.
Dit zijn de handen die je zullen helpen je familie in warmte bij elkaar te houden.
Dit zijn de handen die dit glaasje mogen stukgooien.
En dit zijn de handen die- zelfs wanneer ze rimpelig en oud zijn – nog steeds naar de jouwe zullen uitreiken, met net zo’n tedere, innige liefkozing als vandaag.
Uitvliegen
In de nacht na mijn huwelijk vertrokken alledrie de dochters.
Lees verderApart together
Toen J mij ten huwelijk vroeg, bijna twee jaar geleden, zei ik niet meteen ja. Ik wilde ook geen nee zeggen, niet op die vraag, dus ik zat daar letterlijk met open mond.
‘Je mag er over nadenken hoor,’ zei J snel, maar dat was het niet.
Op de eerste rij
Elk jaar op haar verjaardag krijgt elke dochter een blog cadeau, of ze wil of niet. Vandaag ga ik er iets aan toevoegen: het extra kind.
Lees verder
Laatste reacties