Anna van Praag

Ik zat naast mijn jongste dochter, zij reed. Op Sky Radio zong Des’ree Life oh Life.

Tsja die Lentekriebels. Als de bloesem aan de bomen komt, weet je altijd: ze komen er weer aan. Hallo broeierige sfeer op scholen.

Ik heb dus een enge buurman die een soort Tourette heeft en zo hard vloekt dat ik het door de muren heen letterlijk versta. De hele dag door en vrij grof.
Mijn poezen springen af en toe op zijn balkon. Ik kan niet precies zien hoe dat gaat, maar ik probeer ze altijd snel terug te lokken als ik dat zie. Straks gooit de buurman ze nog naar beneden.

Soms krijgt er eentje vleugels, een ander kukelt boem uit het nest naar beneden.

Ze stonden al klaar om de deur uit te gaan, toen mijn dochter achteloos vroeg: ‘En wat is jullie levenstragedie?’

Het was het eind van een lange dag en ik zag deze tas liggen op een bankje.Ik schrok heel erg omdat ik in een flits dacht dat daar een mens zat. Een eng grijnzend mannetje.

Geheimen. De stuff that books are made of. Hoe raarder hoe beter.

Op mijn zestiende richtte ik het ‘Vrouwenoverleg’ van de Jonge Socialisten in Haarlem op. Little did I know.

Ik draai aan de kraan en er komt water uit. Helder, fris drinkwater.

‘Schrijven is eigenlijk niet echt een baan. Je kunt er van alles naast doen.’