Broodje Aap

Waar is Anna? Nu ik dit schrijf ben ik nog gewoon thuis in Durgerdam.
En ik vraag me af of het nog wel zo’n goed idee was om twee jaar op reis te gaan. Het geregel alleen al…
Van mijn nieuwe boek dat pas over een jaar uitkomt, maar dat nu eigenlijk al af moet zijn.
Van zaken als verzekeringen, die heel enthousiast ‘globetrotter’ of zoiets heten maar ondertussen geen dekking geven in Afrika.
Van de toestemming die Bloem en Chaia moeten krijgen om twee jaar op de Internetschool te mogen.
Van alle prikken die we moeten halen (volgens het tropencentrum vallen we onder de categorie ‘primitief georganiseerd’).
En gewoon: van het omschakelen van een duidelijk leven naar dat van een zigeuner.

Modern?

‘Dat is pas modern,’ zegt de man van de drukkerij als ik nieuwe visitekaartjes laat maken waar alleen nog maar digitale adressen op staan. Modern? Goed, dan zijn we misschien moderne zigeuners.
Maar eerst moet ik nog afscheid nemen van ons huis, en van mijn familie en vriendinnen en dat is ouderwets ellendig.
Ilco heeft nergens last van. Tussen alle drukte door bladert hij in de enorme berg reisgidsen en roept af en toe iets als: ‘Weet je wat daar de plaatselijke delicatesse is? Aap!’
Het kan me vooralsnog niet verleiden.
Tussen de groeiende stapels dozen, briefjes en paperassen, trek ik nog maar eens een fles wijn open. Dat is een groot voordeel van als je zo lang weggaat: je kunt met een gerust hart al je dure bewaarwijnen opdrinken.
Proost!
Wat mij betreft was ons hele reisplan een broodje aap.