(Nouakchott)
De dokter komt zo insha’allah (als God het wil).
Wij vinden wel nieuwe auto-onderdelen insha’allah.
Er is heus wel een Western Union open insha’allah.
Uw visumverlenging is vanmiddag klaar insha’allah….
Zen & de kunst van het wachten. En heimwee… naar koninginnendag in Durgerdam en de terrasjes van Amsterdam. Want Nouakchott, de hoofdstad van Mauretanie, staat nu niet bepaald bovenaan het lijstje van favoriete stedentrips. Geen boulevard, geen park, geen terras, geen museum, geen geldautomaat (maar ook niks om je geld aan uit te geven). De stad bestaat grotendeels uit zandstraten vol hobbels en kuilen waar de mensen leven tussen hun eigen afval. Alles is in opbouw (of afbouw) en de enige reden voor het ontbreken van een krottenwijk, is dat de stad zelf een grote krottenwijk is. Iedereen poept en plast maar in het rond en de stank is bij vlagen onverdraaglijk. De paar sneue expats die hier zijn terechtgekomen hangen dus met z’n allen rond het (enige) zwembad van het hotel waar wij nu ook verblijven. Zachte bedden voor onze gekeneusde lijven!
Een disneyland van spetters
Bloem, die eerst niet eens zelf kon opstaan, duikt nu alweer het zwembad in. De hechting in Dunya’s gezicht is na een operatie echt heel mooi geworden en ze ziet er gelukkig niet meer uit als een bokser vlak na de wedstrijd. Ook zij zwemt vrolijk rond: “Kijk mama, een disneyland van spetters!” En Chaia noemde het ongeluk in een interview met de Kidsweek (verschijnt later) zelfs “het stomste maar ook het leukste wat ons deze reis is overkomen” want “nu weten we dat we een sterke familie zijn en dat we alles aankunnen” (wellicht hebben het zwembad en de verse pannenkoekjes bij het ontbijt hier ook iets mee te maken).
Wat ook hielp om het leed te verzachten: lieve mails uit Nederland.
Ilco heeft in alle hoeken en krochten van Nouakchott gezocht naar onderdelen voor de auto. Tussen de geiten en de kippen vonden we uiteindelijk de enige andere Landrover in deze stad en deze auto wordt nu –insha’allah- donor van de onze. Nieuw dak, nieuwe deuren, nieuw frame, nieuwe ramen. Het duurt twee weken.
Het zal niemand verbazen dat we die twee weken niet in Nouakchott blijven. Om de woestijn en de oases van Mauretanie te verkennen hebben we een pick up met chauffeur geregeld. Onze Mauretaanse vrienden zweren bij zijn betrouwbaarheid.
En die engeltjes, die volgens velen op onze schouders zaten bij dat vreselijke ongeluk, die engeltjes fladderen gewoon mee. Insha’allah.
