(Nouakchott)
Ik adem zand.
Het is nu zo heet in de woestijn… Wel vijfenveertig graden in de schaduw. Onze huid wordt ruw en barst. Van echte hitte smelt je niet, je wordt stof. Net zoals de zandstormen die we voorbij zagen razen en die alles wit kleuren, als sneeuw.
Alleen voor half elf en na half zes kan je in de zon zijn , bijvoorbeeld om een kamelentocht te maken. Daarom zijn we van oase naar oase getrokken. En daar hingen we dan onder de dadelpalmen, net als de nomaden zelf. In sommige oases waan je je in de tropen, je kunt er zwemmen in tinkelende watervalletjes onder een dak van palmbladeren.
We sliepen een keer helemaal alleen in de golvende zandwoestijn aan de voet van een duin die zo hoog was dat de sterren s nachts gewoon naar beneden tuimelden. We lagen op onze rug in het zand en later zagen we de maan opkomen.
En we aten macaroni met kameel, rijst met kameel, pasta met kameel, couscous met kameel… Vullend, dat wel.
Dit is Afrika.
Weee theescheten
Onder het zand liggen complete steden verborgen als een soort zand-atlantis. Ooit was hier een bloeiend centrum van handel en wetenschap. In een van de vele “bibliotheken” zien we een eeuwenoud handgeschreven manuscript van de sharia voor onze ogen verpulveren. Stof.
Bloem wil nu archeoloog worden, zou het liefst meteen al met haar schep beginnen te graven.
“Verdient dat goed?”vraagt Chaia.
Onze chauffeur peutert de godganse dag in zijn neus en is, net als alle Mauretaniers, verslaafd aan zoete thee, wat weer leidt tot weee theescheten.
Hij rijdt niet slecht, maar elke keer als we een hobbelige piste nemen, gilt Dunya het uit. We dachten dat het ongeluk voorbij was, maar nu blijkt het tegendeel. We hebben meer tijd nodig en gelukkig hebben we dat nu in overvloed. Time is on our side.
Auberge Sahara
Als we na tien dagen woestijn in de hoofdstad Nouakchott terugkomen, hebben we geen zin meer in thee, onze buik vol van kameel en we willen ook niet meer een chauffeur. We willen weer zelf rijden, we missen onze Zeerover. Snel haasten we ons naar de garage. Op veel voorbereid, maar niet op dit: daar staat hij zielig bloot, zonder dak, deuren, stoelen, ramen. Er is nog helemaal niks hersteld.
Dit is Afrika.
Dat wordt dus zeker een week garagemannen achter de vodden zitten, vanuit Auberge Sahara.
En het is zooooooo heet.
