Frustrerend: als Ilco grijs wordt (en dat wordt-ie), is dat ‘interessant’ en ook ‘knap’ en ‘wijs’. Terwijl als ik grijs word (stel…), dan is dat alleen maar synoniem voor oud. Ik moest hieraan denken toen ik laatst Ellen ten Damme, strak en jong als altijd, ernstig zag verklaren dat ze zich erop verheugt om ouder te worden ‘omdat het uiterlijk er dan niet meer toe doet.’
Zoiets begrijp ik niet. Is dit dan soms een leuk toekomstbeeld: Ellen met hangbillen en dof haar met bovenop haar schedel zo’n bibberig kaal plekje. Een beetje zoals de gemiddelde bejaarde dame in een Amsterdamse tram…
Nee, mij zul je nooit iets in die trant horen zeggen. Nooit! Hoewel, sinds kort ben ik iets hoopvoller gestemd over die grijze toekomst en dat komt door de Spaanse zigeuneroma’s.
Ama de casa
Om te beginnen zijn de Spaanse oma’s dus nooit grijs. Hun haar is leuk donker en ook nog eens interessant gekapt. Ze dragen geen doffe omajurken, maar felgekleurde rokken en sjaals. Ook doen ze op feestjes rustig nog een bloem in hun haar zonder er belachelijk uit te zien. En lange oorbellen. Hoezo doet het uiterlijk er voor hen niet meer toe?! De Spaanse oma’s zijn vaak de verrassende Assepoesters van het bal waar ze rondzwieren in hun wijde rokken. Verder, en dat is ook altijd prettig, draagt iedereen ze op handen. Geen margeplaats voor de Spaanse oma’s, hier in Montefrio zijn ze de koninginnen van het dorp. Flanerend door de straten, stralend middelpunt van elk feest, ama de casa in de letterlijke zin van het woord, de ziel van ieder huis. Kijk, en dat is nou wél weer bemoedigend!
Meer Spaanse oma's op www.flickr.com/photos/12966304@N00/sets/72157624075047686/
