Vissen in de nacht. Zo noemt schrijver Philip Pullman het verzinnen van verhalen. In je eentje, in een bootje, op een plek waar je denkt dat ze uithangen. En dan maar wachten tot ze bijten.
Nooit meer lief is af – en het volgende boek in hoofdlijnen ook (dat komt in het voorjaar in de winkel). Allebei die boeken zijn heel erg heftig en het schrijven was dat ook. Van niet-schrijven word ik erg chagrijnig, dus ik wil meteen weer verder. De zee op, zeg maar. En ongeduldig als ik nou eenmaal ben, verzin ik allerlei trucjes om die vissen te laten bijten. Ik brand zwarte kaarsen bij samhain, het wicca-nieuwjaar. En vannacht heb ik zelfs om een inspiratie-droom gevraagd. En die kreeg ik!
.
Filmblik
Het had allemaal een hoog Hans Klok-gehalte in mijn droom. Bloem en bijna-petekind Madelief liepen rond in lila tutu's. Het verhaal dat ik had 'opgevist' had de vorm van een filmblik en het lag in de vriezer. Bloem en Madelief gingen het halen, want er kwam hoog bezoek: de schrijver Bies van Ede. Nu is dat op zich ook best raar,want ik ken die hele Bies van Ede niet. Ja, één keer heb ik hem de hand geschud op het kinderboekenbal. Maar goed, daar kwam hij dus, de gerenommeerde schrijver Bies van Ede en hij kwam op de fiets. Ik keek door de glazen voordeur en zag dat daar ineens een lange oprijlaan was, omzoomd door hoge bomen. En daar fietste Bies van Ede, met wapperende paarse mantel en bolhoed. Bloem en Madelief lieten hem binnen.
En toen ging hij zitten met mijn verhaal voor zich. En dat ontvouwde zich enorm modern en 3D als een soort sfeerbeelden van personages en intriges. Veel vampiers herinner ik me. En ook dat ik het eigenlijk zelf maar een matig verhaal vond.
Maar goed, Bies van Ede zag er wel wat in en gaf zijn zegen. En toen sprong de poes op mijn bed en werd ik wakker.
Ik wil helemaal geen vampierverhaal schrijven. Maar ik vind wel dat je dromen en andere tekens uit de kosmos serieus moet nemen. Dus nu ben ik de hele ochtend al aan het twijfelen: moet ik dat verhaal nou gaan schrijven of niet?
