Lievelingsfilm

‘Mam, als je doodgaat draaien we Seasons in the sun en zetten we de hele tekst van Remember me with smiles and laughter op je graf.’
En dat alleen maar omdat ik heb gezegd dat ik Remember me in al zijn schaamteloze drama misschien wel de mooiste Kleine Huis-aflevering vind…
Nee, ik ga het niet hebben over wansmaak. Vandaag het antwoord op een vraag die ik in mijn mailbox vind: ‘Beste mevrouw Anna van Praag, ik doe mijn boekverslag over Het Heksenhotel en nu moet ik voor het hoofdstuk ‘wie is de schrijver’  zeggen wat uw lievelingsfilm of tv-serie is en waarom.’

Het is op zich een rare vraag (film – waarom niet boek? en hoezo zegt dat wie ik ben?) maar ik ben gelukkig dol op rare vragen.
Nee, het is niet Het kleine huis (Anna van Praag is een reli-fan), Out of Africa (verliefd op reizen), Groundhog Day (je kan met haar lachen) of Black Swan (interessant).
Anna van Praag was net achttien geworden en ging naar Parijs. Dat was zo stoer dat ik het allemaal nog een beetje stoerder maakte: ik nam geen boeken mee, geen muziek, geen telefoon (er was sowieso nog geen internet). En ook geen geld. Mijn vader gaf me net genoeg voor eten, de huur en om drie keer per week te kunnen douchen (de meterstand werd streng bijgehouden door een hopsita). ‘Als je meer wilt, ga je maar werken.’
Ik moest examen doen aan de Sorbonne en daarna duurde het nog twee maanden voor mijn studie begon. Twee maanden zonder boeken, telefoon, enzovoort. Het was winter en ik had het de hele tijd koud. Overdag ging ik naar het Louvre en liep achter willekeurige gezelschappen aan om me tussen de mensen te wanen. ‘ s Avonds telde ik de uren (nee, de minuten) tot ik mocht gaan slapen van mezelf.

Bioscoopje

Maar op een avond durfde ik voor het eerst naar buiten. In plaats van te eten ging ik naar een schattig bioscoopje. 37,2 le matin, heette de film. Het ging over een zinderende zomer, hevige liefde, waanzin en de dood.
De uitgang was in een of ander obscuur steegje, maar ik was niet eens bang. Die film had mijn leven op dat moment totaal overgenomen. Ik at, dronk, droomde, schreef wekenlang alleen nog maar 37,2 le matin.
Soms denk ik wel eens dat die film mijn leven redde. In ieder geval: als er weer eens een of andere gek zegt dat kunst alleen maar een hobby is, dan denk ik meestal hieraan. En nog steeds hangt de verschoten filmposter boven mijn bed.

‘Beste Louise, mijn lievelingsfilm is Betty Blue (Nederlandse titel) omdat ik dol ben op liefdesverhalen’.

(O ja, en nog even voor alle zekerheid: de eerste zin van dit stuk is dus géén verkapt testament).