Ik was het zó niet van plan. Jullie opzadelen met veel te idyllische vakantietaferelen. Van die verhalen waarbij tijdens het Afrikablog diverse vriendinnen afhaakten zo soft.
Maar ja, 150 dolfijnen…
Zeemeermin
Ik heb een man die in een ander leven waarschijnlijk een dolfijn is geweest. Of een zeehond. Ooit zag ik hem met baby-zeeleeuwtjes heen en weer door onderwatergrotten duiken. Het was een soort spelletje, tikkertje en verstoppertje tegelijk. En echt waar, hij leek meer op een zeeleeuw dan op een mens.
Maar zelf heb ik helaas niet van die zeemeerminachtige kwaliteiten. Ik vind de zee geweldig – om vanaf een rots naar te kijken. Van duiken word ik altijd claustrofobisch. Het gaat heel lang goed, maar ineens moet ik naar boven. Ook al is dat levensgevaarlijk en barsten dan je longen. Eigenlijk een wonder dat dat nooit echt is gebeurd.
Dus toen Ilco en Dunya perse met de walvisbeschermers mee wilden varen door de Straat van Gibraltar, zag ik mezelf eigenlijk achterblijven op een terrasje. Met zo’n fijne grote mojito die ze hier zo goed kunnen maken, met heel veel ijs en limoen en foute rum erin.
Maar goed, je kunt niet steeds aan de zijlijn blijven, toch? Wat voor indruk maakt het bijvoorbeeld op je stoere dochters die steeds door de branding voorbijscheuren met vliegers en boards – terwijl ik daar aldoor maar heel Lorelei-achtig bij zit te staren. Ondertussen verzin ik natuurlijk wel briljante verhalen, maar dat is, nou ja, zo weinig fysiek.
Pikdonker
Dus op de valreep verwisselde ik mijn suède rode schoentjes voor iets anders hoogs dat iets minder fataal was. En ging mee op die boot.
Wapenfeit nummer 1 was dat ik niet zeeziek werd en een heleboel anderen wel. En ja, we zagen kleine walvissen. En daarna flipper-dolfijnen die zoals het hoort hoog uit het water opsprongen. Maar het spannendste waren dus die andere, gestreepte dolfijnen (ik weet er nu natuurlijk alles over, kan er zo een dierenred-boek over schrijven). De gestreepte dolfijnen waren dus met een groep van 150. Ze speelden en doken onder en om de boot, zo dichtbij dat je hun strepen kon zien.
Ik werd er zo blij van! Zo reisblij. En daarna smaakte die mojityo natuurlijk extra lekker en de volgende ook. Zodat we uiteindelijk in het holst van de nacht over het pikdonkere strand terug moesten lopen naar de Landrover. Sommige stukken dwars door de zee of over de glibberige rotsen want het was vloed geworden. We raakten daarbij Dunya en haar nieuwe Spaanse vriendinnetje kwijt, wat best heel eng was. Maar later zaten ze natuurlijk gewoon bij de tent op ons te wachten.
Want zo’n dag was het dus.
3 reacties op “150 dolfijnen”
Terwijl hier de regen bijna onafgebroken tegen de ramen aan klettert… is het heerlijk lezen over buitelende dolfijnen, lekkere drankjes en zonnige zonnestralen.
Ada
zeg heb je daar bewijzen van van die 150? Ik wil een foto! x es in frankrijk waar het regent en waar ik nog dikker word van al die eenden en kazen
Tarifa…om jaloers op te worden! Ik herinner me jullie plek; we reden er langs. Jullie kaart ligt hier voor me.
Wij zijn net terug van Noorwegen: geweldig! En heel mooi weer i.t.t. Nederland. Stel je voor: bij 23 gr. in een jacuzzi op het dek van een post- vrachtboot die ook toeristen vervoert, met zicht op besneeuwde rotsen… We zagen duikelende orca’s en een zeearend bij een excursie per klein bootje naar een gletscher. En de Noordkaap, waar het altijd mistig schijnt te zijn bij stralende zon en een uitzicht…Wat een schitterend land!