Verschrikkelijke boeken

En dan zeggen ze dat IK schokkende boeken schrijf?
Ik heb nu achter elkaar De Hongerspelen, Gone en Morgen toen de oorlog begon gelezen. Allemaal series, allemaal Amerikaans (denk ik). En allemaal kei- en keihard.

Elk van die series is een soort kloon van Lord of the Flies. Het idee: een groep kinderen raakt geisoleerd en moet zich, in een mini-maatschappij zien te handhaven. Net als bij Lydia Roods Drakeneiland. Maar waar de kinderen daar nog redelijk fatsoenlijk blijven, dalen ze bij die andere series af tot in de allerergste diepten. Ze moorden, martelen, verraden elkaar en hun idealen (als ze die al hebben). Ze verzinnen superioriteitstheorien. Ze verspillen voedsel. Ze klooien zelfs met kernenergie – met alle heel gruwelijke gevolgen. Er zijn types die gek worden en alsof het nog niet genoeg is, ook zeer gedetailleerd beschreven terroristische aanslagen.

Stoicijns

Natuurlijk komt ook het allermooiste boven (liefde!). Maar vooral doen deze kinderen precies wat volwassenen doen. Niet al die series zijn al voltooid, dus ik  weet niet of het aan het einde toch nog goed gaat komen met Sam en Astrid en Ellen en Lee. Maar ik kan het me eigenlijk niet voorstellen. Kon je bij Harry Potter met een beetje fantasie nog wel bedenken dat die goeie ouwe Harry het uiteindelijk fijn en rustig zou gaan krijgen met zijn liefje Ginny en al hun baby’s, de kinderen die ik net noemden zijn bij voorbaat al teveel gewond, een beetje  zoals Frodo uit In de ban van de ring.
Ik word af en toe echt misselijk van het lezen. Dan moet ik mijn boek wegleggen. O ja, ik was op het strand en ik was gelukkig. Maar mijn lieve dochters van 12 en 14  lezen intussen vrolijk door. Kijken wat er nu weer gaat gebeuren met hun helden. Heel soms zijn ze boos als er iemand dood gaat waar ze erg dol op waren, maar meestal reageren ze vrij stoïcijns op de stoet lijken aan het eind van weer zo’n boek. En ondertussen zijn die boeken ook nog eens goed tot heel goed geschreven. Het is geen pulp ofzo.

Stoute piraten

Is het logisch dat deze boeken er zijn? Is het een spiegel in barre tijden? Worden we er weerbaarder van? Ik weet het niet. Maar ik krijg er wel een onstuitbaar verlangen van naar andere verhalen. Het bizarre maar o zo schattige wonderland van Alice, de stoute piraten van Peter Pan of –mmmm- de geheime tuin uit het boek van Francis Burnet. Kan iemand alsjeblieft het gat in de heg voor mij vinden?

(Spam-ellende lijkt grotendeels voorbij – met veel dank aan Bitman-Jeroen. Je kunt in ieder geval weer reageren).