Overal harde muziek, overal beweging. Kinderen in het zwembad, kinderen in de zon. Een weeshuis van borden aan de lange tafel en net nog buiten eten. Zon. Blote benen en geen sokken. Koppijn.
De ene ontploffing volgt op de andere. Het is herfstvakantie,villa africa is vol gasten, met die van mij erbij zijn er alleen al negen kinderen. Ik bak twee taarten op een dag en voor ze ook maar een beetje zijn afgekoeld, zijn ze op. Er gaan achter elkaar 24 eieren doorheen en ik blijf maar broden uit de vriezer halen. Veel pubermeisjes lopen er rond die zich precies als zodanig gedragen. Vragen als ‘Tot hoe hoog scheer je je benen?’ ‘Wie heeft de cd van de black eyed peas gejat?’ Ze creeren rare kapsels en maken daar foto’s van die ze snel weer wissen. En waag het niet te zeggen dat ze een puistje hebben – en al helemaal niet dat je ze mooi vindt want ‘dat ben ik niet.‘
Gitaar
En dan komen er nog twee echte reizigers binnenvallen. Wijnand wandelt voor MasterPeace in twee jaar van Amsterdam naar Cairo. Alleen begrijp ik niet precies hoe want een paar maanden geleden was hij hier ook al, maar goed, zijn pad is kennelijk zigzag. Hij en zijn tijdelijke wandelvriendin zien er precies zo uit als je dat verwacht: met strohoeden, enorme rugzakken en een gitaar. Na dagen stil kamperen in de velden moet de kakafonie van de eettafel enorm voor ze zijn. Maar we hebben ook warm eten (op die velden hebben ze alleen maar uit blikjes gegeten), zachte bedden en een wasmachine.
En ondertussen hangen er in mijn mailbox nog zeker vijftig onbeantwoorde fanmails van de kinderboekenweek, die ook al geheel aan de verwachting voldoen (‘is het leuk om zoveel te reizen?’ ‘waarom heeft mijn verhaal niet gewonnen?’ ‘hoe heten uw dochters en heeft u ook huisdieren?… ik hoop dat ik antwoord krijg.’)
Film
Ik verstop me in de keuken. Schalen vol patat bak ik en caramelcake en tapas van aubergine en gevulde inktvis. Heus niet alleen uit liefde. ‘Je ziel moet je nog inhalen’ zou mijn moeder zeggen. En intussen houd ik niet op met kijken naar een film waarin ik zelf niet meespeel. Of eigenlijk: waarin ik speel dat ik meespeel.
3 reacties op “De dagen in villa africa”
Oh Anna, je doet me denken aan Peter Pan. Jij hebt een Wendy nodig die je ziel wat strakker vastnaait. Wist je dat pubermeisjes ook heel goed taarten kunnen bakken? En afwassen daarna ook.
Waar is Ilco?
Hey Carole, ik ben er gewoon bij hoor. Zorg voor die harde muziek. Snij de taarten of gril de kippenpoten. Ontsmet de wondjes of ben de weerwolf. Ik draai minstens twee wassen per dag en maak toch nog minstens 6 uur pd voor MasterPeace. En verder geniet ik. Van alles en iedereen en vooral mijn beste vriend Han die er is. Dag dag, i.