Het mooiste verhaal van de kinderboekenweek

Dit is een brief aan de bijna duizend kinderen die in mijn workshops deze weken heldenverhalen hebben geschreven.
Ik ben verdwaald geraakt in jullie verhalen. Ik heb gelachen, gegriezeld en zelfs een beetje gehuild. Net zoals ik jullie zelf heb zien schrijven: met rode wangen en wazige ogen. Ik heb het allemaal gezien, de tranen, soms, het gezoek, maar ook het plezier bij het schrijven.
Aan iedereen die zei dat het verder ging, dat dit nog maar het begin was: ga alsjeblieft door. Je mag me altijd meer verhalen sturen. Ik ben zo trots op jullie!

Uiteindelijk hield ik vijfendertig verhalen over die allemaal hadden kunnen winnen. De een had een geweldig idee, de ander een paar biljante zinnen, de volgende een prachtig begin. Het was afschuwelijk om daar een paar ‘winnaars’  uit te kiezen – ik wil nooit van mijn leven meer in een jury!
Ik zei dat ik misschien een winnend verhaal op deze website zou plaatsen als het echt heel erg mooi was. Dat ik anders al mijn lezers daar niet mee wilde lastigvallen.
Maar zo is het helemaal niet. Er zijn zeker VIJF verhalen die ik graag aan de hele wereld wil laten lezen. Al die vijf schrijvers krijgen begin november mijn nieuwe boek opgestuurd. (Ticho: mail me nog even je adres)
Daar komen ze:

Leven

door Emir Isovic uit Noordwijk:

Het begon zo. Mijn vader liep in Bosnie en liep en liep tot er een berg kwam. Hij wou van de vrijheid proeven, ruiken. Als kind heeft hij een vader gehad maar die ging dood.
De moeder was zo streng als een heks. Deze dag was ze doodgegaan. Mijn vader riep heel hard door de bergen: ‘Vrijheid’.
Ik kwam naar hem toe en hij viel van de bergen. Ik zag zijn hand.
Ik pakte zijn hand en zei: ‘Nee papa, alsjeblieft.’
Hij zei: ‘Zoon, ik heb zware tijden gehad, ik moet wel, laat me los.’
Ik zei: ‘Alsjeblieft papa, we beginnen een ander leven. Vergeet die moeder, ze is dood. Het leven is al zwaar genoeg. Denk aan mij en mama. Wij zouden honger lijden en pijn omdat jij dan dood bent. Doe ons dit niet aan.’
Toen tilde hij zich op en zei: ‘We beginnen een nieuw leven.’
Mijn vader is een held.

Bange Saartje

door Lobke uit ’s Heerenberg

Er was eens een meisje. Ze heette Saartje en ze was altijd bang. Ze speelde ook nooit met iemand op school en bleef dicht bij de meester.
Maar op een dag ging ze alleen naar de bibliotheek. Ze voelde zich daar zo veilig dat ze nooit meer weg wilde. En toen de bibliotheek sloot verstopte Saartje zich in een hoekje.
Maar toen iedereen weg was, gingen de lichten uit. Het werd donker en Saartje was zo bang. Het leek alsof alle boeken uit de kasten op haar af kwamen. Ze sprong op en rende naar de deur, maar die zat dicht.
Saartje rende naar het raam en probeerde dat open te maken, maar dat lukte ook niet.
Ze bouwde toen een groot huis van boeken. Daar zat ze veilig, dacht ze.
Maar toen kwam er uit een boek een grote gemuteerde spin en die beet haar…
Saartje was geen Saartje meer. Ze was superSaartje geworden. Ze kon gewoon door de muur heen de bibliotheek uit lopen. En nu hielp ze kinderen van hun angst af. Dat deed ze bij iedereen die haar nodig had.
En eenmaal thuis ging ze lekker naar bed. Want ook helden hebben slaap nodig.

Gedicht

door Ticho uit Didam

Er was een dag
ik werd wakker
ik kreeg te horen dat je in het ziekenhuis lag.
Ik dacht moet ik je gaan missen?
Ik kan nog even bij je zijn.
Toen was het zo ver
Je lag in bed.
Je lachte nog naar me, toen sloot je je ogen.
De dagen gingen voorbij..
het einde kwam in zicht…
de tijd was gekomen…
Crematie was aangebroken
Ik stond voor je, zei tegen je
ik hou van jou!
Toen kwam er muziek
Het einde het is voorbij.
Maar dagen daarna kwam ik je weer in mijn hoofd tegen
ik vond je nog heel lief.

Zonder titel

door  Romy van Wijk uit Berlicum

Ik wil wegrennen van mezelf maar het lukt niet. Steeds zie ik dat beeld in mijn hoofd als een bliksemschicht in de aarde. Met een bezweet hoofd ren ik door de smalle straten van afgedankte huizen. Ik ren naar die ene plek, ik zie het al, het bos. Ik ren er naar toe en kijk rond.
Waar is het? Ik kan het niet vinden. Ik klim in de dikke beukenboom naar mijn boomhut. Au! Opeens voel ik een lichte flits in mijn hoofd en dan zwart.
Ik word wakker. Het enige dat in mij opkomt is waar ben ik, wie ben ik en wat doe ik hier? Ik doe mijn ogen zachtjes open. Ik voel over de natte zompige grond.
Opeens hoor ik gekraak van bladeren, een zacht geritsel. Het komt steeds dichterbij. Weg! denk ik, ik moet weg van hier! Ik wil opstaan maar het lukt niet, mijn benen zakken in elkaar. De tijd dringt. Opeens voel ik iets nats en warms over mijn wang glijden. Ik schrik. Ik spreid mijn ogen wijder open.
Mijn hond! Hij is me gevolgd, helemaal hierheen. Ik weet nog steeds niet wie ik ben en wat ik hier doe, maar gelukkig is mijn hond hier, dat weet ik nog wel. Ik pak mijn hond vast en knuffel hem.
Dan barst ik in tranen uit.

Zonder titel

door Julie Verheijen uit Didam

Ik was in een oerwoud! Er waren heel veel bomen en planten en er waren vreemde bloemen. Een leek wel op snoep en de ander leek een soort gezicht. Ik kende dat gezicht: het was mijn moeder. Ik moest een beetje huilen want mijn moeder heeft een ongeluk gehad. Ongeveer een half jaar geleden ben ik haar kwijtgeraakt.
Ik heb de bloem van mijn moeder geplukt.
Ik nam hem mee naar huis en zette de plant in een vaas. Ik deed er water in en maakte een paar foto’s.
De dagen gingen voorbij en de boem van mijn moeder verwelkte.
Maar ik voelde mij wel een held want ik wist weer een beetje hoe mijn moeder eruitzag!

Eervolle vermelding

Geen boek maar wel veel applaus en een zoen van mij tenslotte nog voor de volgende tien verhalen:

Laat mij met rust van Rachella (bijna gewonnen)
De zwarte katten vallen aan! van Sofieke (zo grappig)
De komeetinslag van Guus (afmaken, dit verhaal)
Misdaad, moord en oplossingen van Isabelle Pladet (bijna een boek)
Geplaagd met suikerziekte van Sietse Mengerink (heel dapper)
Held van Jelle Zuidema (een van de betere anti pestverhalen- daar waren er veel van)
Het verhaal over het verlegen meisje en het verschrikkelijke snoepland van Elisa (raar en naar tegelijk: je opofferen voor je beste vriendin door zelf een spekje te worden)
De dappere held van Willem Beuk (gouden griffel gestolen, held -die net op de wc zat- vindt hem terug)
Die straat. Die verdoemde straat van Tijn Lourens (geweldig begin)
Max en ik van Sem (hier moest ik van huilen)

Super bedankt allemaal!

Anna