Supermama

‘Met zijn vingertje en zijn duim…’  zingt mijn moeder vrolijk en natuurlijk eigenlijk te hard door de volle trein. Ze is blij want vandaag mag ze met mij mee op kinderboekenavontuur.

Ik ga heldenworkshops verzorgen in een mooi oud theater.  Het ziet er bemoedigend uit: theater vol, stapels van mijn boeken en ook nog eens de twee mooiste bibliothecaressen van Nederland. Ook de kinderen zien er slim en lief uit. ‘Gelukkig geen kutmarokkanen’  constateert mijn moeder tevreden en ook alweer net iets te hard bij binnenkomst. Ze is nog steeds blij, want iedereen zorgt een beetje voor haar: de een geeft haar koffie, de volgende een zakje chips en de derde loopt mee naar de wc. Bij het zaalprogramma zit ze pontificaal vooraan (en valt vervolgens al even pontificaal in slaap maar ook dat vindt niemand erg). Alleen tijdens mijn workshops is ze een beetje van slag. Nu zit ik ook wel in een extreem lawaaiige foyer, waar zelfs de harde heldenmuziek die ik bij me heb niet te horen is. Daarbij moet ik ook nog eens later beginnen en eerder ophouden vanwege het zaalprogramma. Maar het ergste zijn de ouders die met de kinderen zijn meegekomen en gezellig door mijn verhaal heen zitten kletsen. Mijn moeder is woest. Hard sssst-roepend zit ze om zich heen te kijken en bonkt zelfs een paar keer dreigend met haar wandelstok op de grond.

 Speltvlokken

Vooraan zit breeduit een behoorlijk dikke vrouw. Een moeder? Oma? Ik kom er niet uit, bij sommige mensen heb je  dat. Dat er een workshop aan de hand is, vindt ze zo te zien vrij hinderlijk voor het gesprek dat ze voert met haar… dochter? zus? In ieder geval begint ze steeds harder te praten. En precies op het moment dat ik alle kinderen even doodstil laat zijn, zegt ze keihard tegen haar buurvrouw: ‘Ik heb net nog biogarde met speltvlokken gegeten.’
Dat bericht is voldoende om me totaal af te leiden. Een speltvlok, wat is dat, hoe ziet het eruit?
Mijn moeder op haar beurt interpreteert mijn afwezige blik als wanhoop en springt als een echte moederkloek woedend overeind. Er valt een stoel om. Iedereen draait zich om naar mijn moeder, ook de dikke vrouw. Mijn moeder kijkt keihard terug en prikt haar wandelstok dreigend in haar richting. Dan  schreeuwt ze keihard: ‘Zo! En, wanneer komt de baby?’