Een andere vriendin van mij is getrouwd met iemand die vandaag de populairste man van Nederland is. Toen mijn Ilco een tijdje geleden bij het Nobelprijscomité zat en weer eens in allerlei bladen stond, verzuchtte ze: ‘Jij met Ghandi en ik met Sinterklaas – wie had dat nou ooit kunnen denken?’
Niemand in Montefrio viert Sinterklaas. Niemand behalve wij en dat houden we stug vol. Met het fanatisme van de expat begin ik al weken tevoren speculaaskruiden en bruine suiker uit Nederland over te halen. Bloem en Chaia doen enorm hun best om Dunya, die nog maar weinig met Nederland heeft, het echte Sinterklaasgevoel bij te brengen. Ze moet de liedjes leren, de verhaaltjes lezen, het Sinterklaasjournaal kijken. Acht is ze nu – en niemand om haar uit de droom te halen. Hoe lang zal dat duren? Misschien wel de rest van haar leven.
De intocht (het woord alleen al) op tv is ook zo’n hoogtepunt. En dit jaar al helemaal, vanwege de man van mijn vriendin dus. Al weken is het hilarisch druk in hun gezin. Sinds bekend werd dat Stefan Bram van der Vlugt ging opvolgen, werd hij publiek bezit. De post die Stefan krijgt varieert van hatemail (omdat hij Bram niet is) tot schrijnende smeekbedes van zieke kindjes. Ook binnenskamers zijn er allemaal geweldige intriges (zoals bijvoorbeeld het raadsel van de verdwenen staf) die, als ze bekend zouden worden, het Sinterklaasjournaal zouden doen overkomen als TV West naast CNN.
Complot
Maar daar zit dus precies de crux: het wordt niet bekend. Zelfs tegen mij moet mijn vriendin regelmatig aandringen op geheimhouding. Ook dit weblog schrijf ik met lichte bezorgdheid: staat er niet teveel in? Verklap ik niet teveel aan argeloos meelezende kleuters? Het is toch een bizar complot, niet uit te leggen aan Spanjaarden of wie dan ook.
Hoewel, complot? Ben ik vanmorgen niet ook een beetje anders dan anders wakker geworden, en schrijf ik dit stukje niet onder invloed van de pepernotenwalm die door het hele huis hangt? Bovendien vind ik het helemaal niet raar om in Spanje te kijken naar een intocht in Nederland (vanuit Spanje) en dan vervolgens, met mijn meisjes, blij te zijn dat hij bij ons is aangekomen – ook al zijn wij hem nu feitelijk juist kwijt. Hij komt! Nee, niet Stefan. Sinterklaas.
En daar is ie weer: Anna’s jaarlijkse Sinterklaasactie
Wie een boek van mij cadeau geeft, krijgt daar gratis een gedicht van mij bij. Stuur zoveel mogelijk informatie over het kind (en welk boek) naar annavanpraag@hotmail.com en je ontvangt binnen 48 uur een passend gedicht in je mailbox.
3 reacties op “Mijn goede vriend Sinterklaas”
Wat een geweldig verhaal. En pas inderdaad op voor wijze kleuters. Die van mij vroeg na een ontmoeting met Zwarte Piet op straat op 4-jarige leeftijd: mama, hoe kan het dat zwarte Piet zo goed Nederlands praat? Hij komt toch uit Spanje?
Was weer een mooie intocht dit jaar. En morgen weer de stoomboot die onder de Magere Brug doorvaart. Ook altijd een speciaal moment. Veel plezier met Sinterklaas.
Haha, geweldig. Net met veel plezier met 5 kinderen op de bank naar de intocht van…. nou, toch echt Sinterklaas gekeken. Maar wat wilde hij ons nou toch zeggen met die omgekeerde mijter??!!..:-)