‘Als dit een weblog was, dan heette het ‘naakte vrouwen in de duisternis’ zegt Bloem. En ik word meteen vrolijk: niet alleen om die titel, maar ook omdat mijn kind mij zo goed snapt.
Het is een soort afwijking. De dingen die gebeuren verkleven zichzelf in mijn hoofd meteen tot een verhaaltje en dan pas snap ik hoe het zit. Grappig, maar ook tamelijk onzinnig. Elke gebeurtenis heeft zoveel verhalen en waarom zou je daar eentje van kiezen – en zelfs opschrijven? Op wat voor grond? Voor je het weet is het sensatie. Of privé, of eigenlijk geheim. Soms krijg ik klachten van ‘slachtoffers’ of bekenden. Mijn vader schrijft wel eens: ‘Had je dat nou wel moeten publiceren?’ Ja, dus. De chaos is me anders te groot, echte paniek is voor mij: het verhaal niet zien. En dat er lezers zijn zoals jullie houdt me scherp.
Trouwens, jullie zijn zelf ook een beetje raar! Want de stukjes over grote en kleine drama’s worden veel meer gelezen dan de leuke. Mijn meestgelezen weblogje na dat van Chaia’s paardenongeluk is dat over de hertogin van Alba: de engste vrouw van Spanje. En nu maar eens kijken wat dit weblog gaat doen – of ik door die titel alleen al heel veel lezers ga krijgen. Want zo werkt het ook: op het moment dat Bloem het zei, bestond het weblog al. Ik moest het verhaal erbij alleen nog even zoeken. Maar hier komt het:
Gruwelverhaal
Het was in de Arabische hammam van Granada, een extreem exotische ervaring van geurige badjes en hete stenen en nisjes waar vrouwen in het rood aan de lopende band staan te masseren. Bloot in de sauna is ondenkbaar in Spanje, iedereen loopt in badkleding. Dat is een beetje besmettelijk: terwijl ik dit opschrijf vind ik het ineens raar en zelfs een beetje vies dat in Nederland de mensen in de sauna pontificaal bloot zitten te zweten. Maar goed, dat preutse (?) gaat dus door in de kleedkamers. Die zijn te klein en vooral te donker voor al die vrouwen. En ze werken met shifts, dus iedereen moet tegelijk naar binnen. Zodat er een soort kluwen van blote vrouwen ontstaat die allemaal in de schemerzone van douches en kluisjes op zoek zijn naar hun tas, hun föhn, hun onderbroek. En dat vind ik, maar dat zegt ongetwijfeld meer over mij dan over de hammam, nou een echt gruwelverhaal: al dat claustrofobische en onrustige gefriemel van naakte vrouwen in de duisternis.
