Sinterklaas in Spanje

We hadden borstplaat gemaakt en gevulde speculaas. Erwtensoep en rookworst ingevlogen. Er waren van die juten zakken en er werd op de deur gebonsd.

Nee, er waren geen oma’s en opa’s. Geen sinterklaasdingen op school, geen pieten in de stad, geen schoenzetten bij de supermarkt, geen hebberigmakende etalages of van die reclamefolders die stiekem best leuk zijn. Niemand hier snapte er iets van, al vonden de Spaanse vriendinnen al die cadeautjes en vreemd snoep (chocoladeletters!) enorm interessant.
Maar we hadden het niet nodig. Met zijn vijven hadden we de sinterklazigste avond ooit. Met liedjes en lange gedichten. Met Bloem die op jungletocht moest in het washok, waar alles groen was en vol lianen, met groen licht en dierenfoto’s en echte oerwoudgeluiden. Met het grote sprookjesboek van mijn leven waar echt alles in stond, inclusief een paar geheimen.
En nu liggen er nog overal vertrapte pepernoten en papiersnippers en emmers vol met zwart snot want er was natuurlijk ook een vieze surprise bij. En ik moet steeds maar denken aan Dunya, die nog zo heerlijk halfgelooft, tussen twee werelden in. Ze zong, ze sprong, ze stond op haar kop. En ineens zat ze doodstil op de bank en zei zachtjes: ‘Dit is zo leuk, ik moet bijna huilen.’