Chips met botersmaak

Hoeveel kan een Spaans kind eten? En hoe Spaans zijn mijn eigen kinderen inmiddels?
Spaanse inburgeringswet nummer zoveel, categorie eten: vergeet vooral de lunch niet.

‘Neem allemaal een voorbeeld aan Bloem en Chaia.’  Dat ik broodtrommels meegeef met echt brood erin, is heel bijzonder, vindt hun gymleraar. De andere kinderen komen op school met chips, voorverpakte chocoladedonuts en van die reuze-krakelingen. Ook de kantine van de school verkoopt van alles in die richting. Zeker niks gezonds, dat koopt niemand. Maar wel: chips met botersmaak, maischips met kaas en boter, wokkels met ketchup, dat werk. Als je in de pauzes op school komt loopt iedereen chips te eten. Maar dat helpt niks, want om drie uur hebben die kinderen alleen nog maar HONGER. Dan moeten ze heel snel naar huis en gauw heel veel en calorierijk eten. Speelafspraken vinden altijd pas na de lunch plaats, om een uur of vijf, en duren tot een uur of negen. En dat vind ikzelf nou weer onhandig omdat ik, heel oningeburgerd, om een uur of zeven zin krijg in avondeten.

Estroopwafels

Vandaag komen er, bij hoge uitzondering, twee vriendinnen van Chaia meteen mee uit school om huiswerk te maken.
‘Kan dat wel met de lunch?’  heeft de moeder van een van hen bezorgd gevraagd.
En ook Chaia zegt een paar keer: ‘Mam, denk je aan de lunch?’
Zodat er hier om half vier uur een enorme schaal pasta klaarstaat. Plus brood. Plus olijven. Plus salade. Plus aubergine. Plus kip.
En het is niet te geloven maar die maaltijd wordt vlot verorberd, ook door mijn eigen dochters. Zelfs door Dunya, die notabene net een warme driegangenmaaltijd in de eetzaal van de basisschool op heeft. En die pakt daarna ook nog even een zelfgemaakt yoghurtijsje mee. Hoe blijft dat kind zo dun?
Daarna gaan Chaia en haar vriendinnen huiswerk maken met een grote schaal paaseitjes erbij. Tot zes uur. ‘Mam…’  begint Chaia. Alweer honger! Natuurlijk, nu is het tijd voor de merienda: frisdrank plus chips of koek of zoete broodjes. Of allemaal. Ik maak popcorn en fruitsalade voor ze. En vooruit, ook nog wat zelfgebakken paasbrood en aardbeiencake. Het lijkt wel een high tea en alles gaat op.
Door dit alles laat ik de tapas maar even zitten. Hoewel ik wel nog een extra schaal popcorn maak. En dan ontdekken de vriendinnen van Chaia tot hun grote plezier nog een zak echte Nederlandse ‘estroopwafels’. Op!

Om half negen zijn de vriendinnen weer weg. ‘Bedtijd,’  zeg ik tegen Dunya.
Ze kijkt me geschokt aan: ‘Maar mam, we moeten nog eten!’