Koelbloedig als Dexter

Ik weet niet of ik het nog kan – reizen. Morgen gaan we naar Sumatra, maar volgens mij naar een rare plek. Hoe heb ik dat ooit kunnen boeken?

Reizen zonder Landrover is anders. Hoe komen we zo snel mogelijk weg bij die rare stad? Moeten we dan ‘s avonds nog naar dat gevaarlijke busstation? En waarheen dan? Met de auto stop je vanzelf waar het er goed uit ziet, nu moeten we, voor een zachte landing, eigenlijk al een eindstation weten. Toch?
‘Twee maanden naar Indonesie, wat afschuwelijk!’  gillen de slome slagerinnen van Montefrio in koor, ‘en dat terwijl het hier zo heerlijk zomers is.’ Tjsa, net nu zijn de kersen rijp. En de abrikozen bijna, wie gaat die straks opeten?
Dan zijn wij zelf in het regenwoud, midden tussen de beesten, durf ik dat eigenlijk nog wel?

Help!

Veel tijd om erover na te denken heb ik niet. Eerst moeten we hier nog van alles oplossen. De zwerfhond bijvoorbeeld. Chaia heeft de reddingsdienst gebeld en daar staan ze: twee heldhaftige vrouwen met een autootje en een gigantische portie dierenliefde. Samen met Chaia temmen zij de schichtige hond die nu al weken door mijn dochters in leven wordt gehouden. ‘Kijk uit dat ie niet bijt’  gil ik bezorgd vanaf een afstandje. Hondsdolheid, ziekenhuizen, daar heb ik allemaal écht geen zin in nu.
Het duurt een uur. De dierenredders zijn onvoorstelbaar lief en geduldig. Ze zien dat de zielige zwerfhond -die inmiddels Samantha heet- eigenlijk een doodsbang, mishandeld puppie is en nemen alle tijd. Stapje voor stapje. Ik vis een hamburgertje uit de pan om te helpen lokken, maar durf zelf niet dichtbij te komen.
Dan hoor ik de dierenredders en ook Dunya gillen. ‘Help, help!’  Dus toch.
Ik kom aanrennen, maar het is Samantha niet. ‘Een slang!’  Door mijn huis schiet een giftige slang. Zonder erbij na te denken grijp ik een bezem, een grote steen. En terwijl de anderen de hond kalmeren, vermoord ik de slang. Ik sla en sla, twee kronkelende stukken – en dan is ie dood.Koelbloedig als Dexter ben ik, het doet me denken aan die keer met de giftige schorpioen in de nacht.  ‘Jij durft!’  zuchten de dierenbeschermers vol bewondering.

Reisblog

Goed dan. Ik durf. Tot half augustus verandert dit blog weer in een reisblog: minder frequent, maar exotischer. De rugzakken staan klaar, de paspoorten, de Lonely Planet, de malariapillen, meer is ook eigenlijk niet nodig.We gaan weer op reis!

O ja, en wie ook een Spaanse zwerfhond wil redden: http://chuchos-gr.org/eng/