Artiestenbestaan

Ik zit met Chaia in de trein vanuit Utrecht. Onderuitgezakt chocola te eten, als echte artiesten, met onze koffers vol met dansspullen.

‘Dichter bij roem ga ik niet komen,’  zei ik gisteren nog bij de eerste, officiële presentatie. Want daar stond ik met mijn boek op een podium, en ik zag een haag van telefoontjes die een foto van mij maakten. Er was cava en bloemen. En een echte boekentaart!

Gigantisch

Vandaag staan we in een gigantische boekwinkel voor een man of twintig dapper voor te lezen (ik) en te dansen (Chaia). Twintig man in een gigantische boekwinkel is geen bijzonder opwindende aanblik, kan ik wel verklappen.
Voor mezelf maakt het me niet eens zoveel uit. Ik sta er tenminste, in een gigantische boekwinkel. Overal ligt mijn boek en hangt mijn foto op posterformaat aan de muur. Er is bovendien een heerlijke recensie in het lokale krantje over dat Kom hier Rosa zo’n bepalend boek kan worden dat je steeds herleest en dat het je altijd bijblijft. En de mensen die er zijn, zijn lief en leuk. Ik zet een stuk of acht handtekeningen, dat zijn er toch weer acht verkocht.
Maar Chaia. Is dit voor haar niet extra moeilijk? Ze moet ook nog eens door een microfoon praten en de muziek is veel te zacht. En dan blijft de cd van het flamencolied ook nog eens hangen op een tic. Wat doe ik haar aan?

Blaren

‘Nou, Utrecht hebben we alvast in onze zak,’  zeg ik als we met onze koffers door Hoog Catherijne terug strompelen, allebei met blaren op onze voeten (zij van het dansen, ik gewoon van ‘wie mooi wil zijn moet pijn lijden’-schoentjes.
Maar Chaia zegt kordaat: ‘Mam, niet zo cynisch doen. Ik zag overal in die winkel mensen omkijken. Een oude man die stiekem met je boek naar een verre kassa sloop. Die oma die heel enthousiast was. En dan die twee meisjes die echt voor jou waren gekomen –  die waren ook enorm geinteresseerd.’
Nou goed dan. Ik koop chocola voor nieuwe energie. En verder gaan we, op onze tournee. Morgen naar Maastricht!